Ήταν ένας άλλος κόσμος.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.
Ήταν η αίσθηση που έχεις όταν αλλάζει η ημέρα
την ώρα που είσαι στο αεροπλάνο
και δεν ξέρεις πια
πού βρίσκεσαι ακριβώς μέσα στον χρόνο.
Μόνο που εδώ το πρόβλημα αφορούσε το χώρο.
Και αυτός ήταν φτιαγμένος από ξύλο.
Μονόξυλο ήταν.
Σαν μια χελώνα με τέσσερα πόδια.
Κάποιος είχε τετραγωνίσει ένα κορμό δέντρου.
Και πάνω στην επιφάνεια είχε βάλει
μαύρες λεπτές γραμμές
που δημιουργούσαν διασταυρώσεις.
Σε εννέα σημεία είχε μάλιστα αστέρια.
Πριν αυτόν τον αιώνα κανείς δεν είχε δει
αυτό το αντικείμενο στην Ευρώπη
ενώ στη Άπω Ανατολή
αποτελούσε ήδη ένα σύμβολο
εδώ και πολλούς αιώνες.
Αυτό δεν εξηγούσε βέβαια τον λόγο της ύπαρξής του
σε αυτό το κομβικό σημείο του χωροχρόνου
εκτός από το γεγονός
ότι δίπλα υπήρχε ένας άνθρωπος.
Κι αυτός, έμοιαζε με τον καθένα
αλλά κανείς δεν του έμοιαζε
γιατί αυτός ήταν
ο άνθρωπος που μιλούσε στις πέτρες.