Δεν ήταν ακριβώς άνοιγμα.
Δεν είχε τα κλασικά χαρακτηριστικά.
Έμοιαζε όμως με πορεία.
Μάλλον αυτό θα έλεγε το νευρωνικό δίκτυο.
Ποιος όμως μπορούσε να το πει με σιγουριά.
Δεν ήταν μόνο εξαιτίας της μεθοδολογίας
Monte Carlo.
Τώρα υπήρχαν και τα βαθιά στρώματα των νευρώνων.
Δεν έκρυβαν τίποτα αλλά το βάθος τους
δεν επέτρεπε μια άμεση ερμηνεία των επιλογών του.
Ο άλλος κόσμος είχε και άλλα όντα.
Το να μιλάς με τις πέτρες ήταν η αρχή.
Ακόμα και τα λάθη είχαν ένα άλλο νόημα.
Τίποτα δεν ήταν κλασικό.
Διότι η παράδοση είχε έρθει σε επαφή με την καινοτομία.
Και τα όρια θα έπαιζαν έναν άλλον ρόλο
με τα νέα δεδομένα της βάσης.
Κάποιος άγνωστος
και αυτοί ήταν τόσοι πολλοί
θ’ αναρωτιόταν γι’ αυτήν την ακατανόητη απασχόληση
δίχως ν’ αντιληφθεί ότι δεν υπήρχε
καμιά διαφορά με το παρελθόν.
Εδώ και δεκαετίες δεν είχε αλλάξει
τουλάχιστον από τότε
που είχε επανέλθει.
Κι αν ο κώδικας ήταν γραμμένος με δαδί
είχε παίξει στο πάνω τρίγωνο
λόγω σεβασμού.
Διότι ήξερε ότι ήξερε.