Ο θάνατος ήταν η αρχή.
Γι’ αυτό ήταν τόσο σημαντικά τα λουλούδια.
Σκέφτηκε τον Algernon αλλά ποιος άλλος θα το έκανε.
Κι όμως έπρεπε να γίνει.
Θα ήταν εδώ ακόμα και μετά.
Όχι δίχως λόγο.
Λόγω ανάγκης.
Και λόγω τιμής.
Αυτός ήταν ο κώδικας.
Ακόμα κι αν ήταν τόσο σπάνιοι αυτοί που τον διάβαζαν.
Μιλούσαν για την Ανάσταση πριν την Σταύρωση.
Ζούσαν τη Σταύρωση και δεν έβλεπαν τη θυσία.
Στο κάτω κάτω της γραφής για πολλά άτομα
ένας ημίθεος δεν μπορούσε να είναι ήρωας.
Δεν έφταιγαν.
Αυτό ήταν το επίπεδό τους.
Και γι’ αυτούς ήταν το ίδιο για τον Θεάνθρωπο.
Αφού θα υπήρχε Ανάσταση γιατί να δώσουν
κάποια σημασία στα βάσανα της Σταύρωσης
και γιατί να στεναχωρηθούν για τις προδοσίες
που είχε υποστεί
αφού θα τα κατάφερνε στο τέλος.
Έτσι ήταν οι αγνοί που δεν ήταν αθώοι.
Και μετά αναρωτιόντουσαν γιατί δεν έβλεπαν
το φως της Ανάληψης.
Ήξεραν μόνο για τη ζήλια.
Πώς να μάθουν για την αμισεία.
Κι όμως το Tesuji παίχτηκε.