Αν σεβόμασταν την Αρχαιότητα ακόμα κι άλλων πολιτισμών όπως είναι η Κίνα, δεν θα βρισκόμασταν σε αυτήν την κατάσταση, γιατί θα βλέπαμε ότι υπάρχουν αξίες διαχρονικές που δεν έχουμε το δικαίωμα να καταπατούμε. Αυτό ισχύει και για την επιλογή των πολιτικών μας που είναι ανίκανοι να γράψουν μουσική, να παίξουν ένα στρατηγικό παίγνιο, να παράγουν γραφή και να ζωγραφίζουν ακόμα και τη φύση. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα ήξεραν πώς να συνθέσουν, να σκέφτονται, να εκφράζονται και να δημιουργούν δίχως να είναι συνεχώς σκλάβοι ενός συστήματος που δεν κατανοούν γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να το κατανοήσουν. Ο σεβασμός της Αρχαιότητας δεν είναι μία αντιγραφή, αλλά μία μορφή αναγέννησης νοητικών σχημάτων που αποτελούν θεμελιακά διαχρονικά στοιχεία για την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Βέβαια το ίδιο ισχύει και για το Βυζάντιο που σπάνιοι είναι αυτοί που το έχουν μελετήσει σε βάθος και ιδιαίτερα στο επίπεδο της στρατηγικής. Υπάρχουν κάτι τσόκαρα που θεωρούν ότι διαφέρουν επειδή φορούν ψηλά τακούνια που βλέπουν πάντα ότι η Ελλάδα θα πεθάνει, αλλά είναι αυτοί που θα πεθάνουν πριν την πατρίδα μας. Σημασία έχει λοιπόν να ξεπεράσουμε τα εμπόδιά μας συνεχίζοντας την παράδοση με τις γνώσεις του παρελθόντος κάνοντας καινοτομίες, διότι η ριζοσπαστική προσέγγιση έχει εκ φύσης δομικά προβλήματα, αφού επιλέγει να αποκοπεί από το παρελθόν για να ζήσει ένα παρόν που δεν έχει κανένα μέλλον. Θα συνεχίσουμε πέρα από τα όρια με την απελευθέρωση των κατεχομένων του μυαλού.