Οι κλασικές προσεγγίσεις του κουρδικού δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται μόνο και μόνο για ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων εντός ενός χώρου που αυτοονομάζεται χώρα. Το αληθινό πρόβλημα είναι στρατηγικής φύσης και παρουσιάζεται ήδη με ξεκάθαρο τρόπο μέσω της Συνθήκης Σεβρών και των οριοθετήσεων του Προέδρου Wilson κατά παραγγελία των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Αυτή η περιοχή πάνω στο χάρτη δεν χαράχτηκε αυθαίρετα και δεν έγινε μόνο για τον διαμελισμό της Αυτοκρατορίας. Απλώς ακολούθησε την εθνολογική πραγματικότητα. Τώρα μερικοί βρήκαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά με τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Οι ίδιοι εξετάζουν τις Συνθήκες του Καρς, της Λωζάννης και της Άγκυρας ως δεδομένα δίχως να αντιληφθούν ότι δεν καλύπτουν την κουρδική πραγματικότητα. Επίσης δεν υπολογίζουν τους Αρμένιους που παρέμειναν κρυπτοχριστιανοί ούτε τους άλλους που έγιναν βίαια μουσουλμάνοι. Τα αποτελέσματα είναι ότι οι Κούρδοι αλλά και οι Αρμένιοι υπάρχουν στις περιοχές που ονομάζουμε Κουρδιστάν και Δυτική Αρμενία, και δεν μπορούν να θεωρηθούν ως αμεληταίοι για το παρόν και ακόμα περισσότερο για το μέλλον. Διότι αυτοί οι δύο λαοί θα βρεθούν αργά ή γρήγορα επίσημα στη γη τους κι όχι απλώς υπό τον ζυγό ενός κατοχικού καθεστώτος που δεν σέβεται ούτε την παρουσία τους στα εδάφη που ελέγχει. Αυτή η προσέγγιση έχει βέβαια γεωπολιτικές επιπτώσεις που πρέπει να αντιληφθούμε κι εμείς για να ενεργοποιηθούμε επί του πρακτέου σε αυτόν τον αγώνα των ανθρώπων που υποφέρουν δίχως ουσιώδη λόγο μόνο και μόνο επειδή δεν σταμάτησε η βαρβαρότητα.