Όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς μικρά προβλήματα, παρουσιάζεις μόνο μεγάλα για να δικαιολογήσεις την απραξία σου για τα μικρά. Είναι δυνατόν να θεωρούν μερικοί ότι μπορούμε να γίνουμε πειστικοί όσον αφορά στις δυνάμεις μας όταν δεν έχουμε βοηθήσει τους Βορειο-Ηπειρώτες απέναντι σ’ ένα καθεστώς που δεν ξέρει τι του γίνεται και ακόμα ψάχνεται, να μην έχουμε λύσει το πρόβλημα με τα Σκόπια ενώ μιλούμε για γελοιότητες, να μην έχουμε καταλάβει ότι η Βουλγαρία ήταν ήδη σε φάση ενταξιακής πορείας και οι δικοί μας δίχως επικαιροποίηση των δεδομένων που έδιναν στους αρμόδιους στο εξωτερικό να μιλούμε συνεχώς για μισό μέτωπο. Με αυτές τις ελλείψεις που είναι υπαρκτές και απαράδεκτες αφήνουμε να επινοηθεί ότι θα διαχειριστούμε αποτελεσματικά τα προβλήματά μας με την Τουρκία, ενώ πολλοί από τους ραγιάδες μας έχουν ακόμα το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και συνεχίζουν να μας εξηγούν ότι αυτή θα μας βοηθήσει. Η πραγματικότητα είναι βέβαια ριζικά διαφορετική και δεν είναι ανάγκη να είσαι ριζοσπάστης για να τη δεις. Όλο λόγια και λόγια σαν το τραγούδι και ποτέ πράξεις. Κανένας δεν πείθεται αν δεν το θέλει. Κατά συνέπεια όλη αυτή η διπλωματία του κενού μόνο φθορές προκαλεί στην ίδια μας τη δομή και το βλέπουμε ειδικά στην περίοδο των επετείων των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Κρυβόμαστε πίσω από μία τεχνητή προσέγγιση για να κρύψουμε όλα όσα δεν κάνουμε ως κυβέρνηση ενώ τα έχουμε υποσχεθεί στους αθώους που το πίστεψαν. Απλώς τώρα και οι αθώοι, άνοιξαν τα μάτια τους.