Όταν δεν μπορείς να εκφραστείς για τα εθνικά θέματα με τη σιγουριά του πατριώτη κι ενώ υπάρχουν κατεχόμενα, μιλάς μόνο για προσάρτηση εκ μέρους του εχθρού, όταν αποφεύγεις να μιλάς για την γενοκτονία γιατί λες ότι θα χαλάσει τις σχέσεις που δεν υπάρχουν, ποιον κοροϊδεύεις πραγματικά; Όταν μας εξηγείς ότι το σημαντικό είναι οι μεταρρυθμίσεις που κάνεις στη χώρα, ενώ αυτές ακόμα κι όταν υπάρχουν δεν έχουν απολύτως κανένα αντίκτυπο στα θέματα που αφορούν όλο το έθνος. Επί της ουσίας μας εξηγείς και μάλιστα δημοσιογραφικά αφού δεν έχεις κανένα υπόβαθρο ούτε ιστορικό, ούτε στρατηγικό ότι στην καλύτερη περίπτωση μας περιγράφεις την πραγματικότητα, όχι βέβαια ως παίκτης αλλά ως απλός μάρτυρας ή ακόμα και θεατής. Δεν είναι όμως μια παράσταση, ένα θέαμα ή ακόμα και μια αναπαράσταση, κι έχουμε ήδη την καταγραφή. Όταν προσπαθείς να προσθέσεις ένα κοινωνιολογικό στοιχείο, η υπόθεση γίνεται ακόμα πιο κενή. Διότι για να καλύψεις το κενό μιας σκέψης που δεν έχει κανένα βάθος, γιατί δεν εντάχθηκε σε ένα χρονοστρατηγικό πλαίσιο, παίρνεις τις τοπικές γνώμες των ανθρώπων και προσπαθείς να τις αναλύσεις για να παρουσιάσεις μια άποψη από άσχετους με το θέμα όσον αφορά στην διεξαγωγή του πολέμου που αποφεύγεις να ονομάσεις κρίση ενώ βασίστηκε πάνω σε αυτή με οπορτουνισμό μάλιστα για να σε ξαφνιάσει και να σε αιφνιδιάσει πέρα του δέοντος γιατί δεν μπορείς να κάνεις καμια πρόβλεψη για το μέλλον δίχως να έχεις στο μυαλό το παρελθόν αφού το παρόν που ζεις είναι μόνο μια στιγμή που μετατρέπεται σε ανάμνηση αν η μνήμη δεν την κωδικοποιήσει με τη νοημοσύνη της στρατηγικής για να μετατραπεί σε βάση δεδομένων για το μέλλον της πατρίδας.