Ένα από τα μαθήματα της διδασκαλίας των Δασκάλων της Ανθρωπότητας είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να είναι στρατηγικές αν θέλουμε να είναι διαχρονικές για να αποκτήσουν τις ιδιότητες του δεσμού. Διότι ο δεσμός δεν είναι δεσμά και δεν δημιουργείται με τον εξαναγκασμό. Σε αυτό το πλαίσιο, διαφέρει το πρέπει με το πρέπον. Η στρατηγική βοηθά τις ανθρώπινες σχέσεις για να αντέξουν τις εσωτερικές τριβές και τις εξωτερικές πιέσεις. Με τη στρατηγική, οι σχέσεις αποκτούν ανθεκτικότητα. Έτσι το θέμα σε βάθος χρόνου δεν είναι να είναι βέλτιστες όπως θέλει να μας πείσει η κοινωνία αλλά να είναι ανθεκτικές για να ανήκουν στο δίκτυο της Ανθρωπότητας. Αν εξετάσουμε την εικόνα του νευρωνικού δικτύου και κάνουμε μια μεταφορά δομής, τότε γίνεται κατανοητό ότι αυτή η επινόηση προβλέπει ότι μερικές συναπτικές σχέσεις πρέπει να δημιουργηθούν για να υλοποιήσουν μια ικανότητα που ήταν μόνο μια δυνατότητα και είναι αυτές που οικοδομούν οι στρατηγικές ανθρώπινες σχέσεις διότι δεν οφείλονται όλα στο τυχαίο. Αντιθέτως οι επιλογές μας όταν γίνονται με στρατηγική μπορούν να καθορίσουν τα δεδομένα. Απλώς δεν πρέπει να βλέπουμε τον κόσμο αποκλειστικά σε μια σκακιέρα και μόνο. Οι σκακιέρες του κόσμου είναι πολλές και διαφορετικές, υπάρχουν κανόνες αλλά αυτοί ισχύουν σ’ ένα μόνο είδος. Με αυτή την έννοια όσο πιο πολλά στρατηγικά παίγνια γνωρίζουμε τόσο πιο πολιτισμένοι είμαστε και είναι το ανάλογο από το μοτίβο, όσο πιο πολλές γλώσσες γνωρίζουμε τόσο πιο ανθρώπινοι είμαστε. Διότι η ανθρωπιά και ο πολιτισμός είναι απαραίτητες ικανότητες για ν’ ανήκουμε στην Ανθρωπότητα.