Η μεταχαρά είναι η χαρά της χαράς χωρίς να είναι χαρά. Έτσι είναι δώρο που δεν αγοράζεται και ζει πάνω στη σχέση κι όχι μόνο πάνω σου. Ενώ η ευτυχία καταναλώνεται χωρίς να μοιράζεται. Η μεταχαρά είναι δύσκολη έννοια και γι’ αυτό όταν την κατακτάμε, μάς δυναμώνει, γιατί είναι ανθεκτική και κρατάει τη μνήμη που θα έχανε η μνήμη. Είναι όμως απαραίτητη στο έργο, διότι είναι ενεργητική λόγω του πρώτου κύκλου της πολυκυκλικότητας. Η χαρά θέλει εξήγηση γιατί απαιτεί μία πρώτη μορφή διδασκαλίας, δηλαδή της εκμάθησης. Δεν ακολουθεί το τέρμα, αλλά το τέλος και αυτό οδηγεί στη μεταχαρά και την τελειότητα. Έτσι η χαρά είναι της μαθητείας και η μεταχαρά της διδασκαλίας. Ενώ η ευτυχία είναι της άμεσης και παθητικής κατανάλωσης, η χαρά παλαιώνεται και μπορεί να γίνει και παλαιοχαρά που κρατά και αιώνες. Αυτή η χαρά παραμένει, γιατί έχει εμπλουτιστεί από την πράξη και το έργο. Με αυτήν την έννοια μας οδηγεί στον Θησαυρό της Ανθρωπότητας, όπου βρίσκονται οι διαχρονικές αξίες. Γι’ αυτό ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τη διάρκεια. Η χαρά και η μεταχαρά προκαλούν δράση και αντίδραση που ξεπερνά τα όρια μιας απλής ύπαρξης, γιατί είναι θεμελιακά της Ανθρωπότητας. Η μεταχαρά είναι δερματόδετο βιβλίο που είναι φτιαγμένο να ζήσει αιώνες, τίποτα λιγότερο, αλλά μπορεί και περισσότερο.