Οι ανίδεοι της σκιάς μπορούσαν να σκεφτούν ότι ήταν μία απλή κληρονομιά, αλλά δεν ήταν έτσι.
Pro Fide et Utilitate Hominum.
Ήταν ένας τρόπος ζωής μέσα στις δύο ζωές που οι ιππότες όφειλαν να διασχίζουν για να κατορθώνουν τον έσχατο στόχο.
Ήταν αλήθεια πως η κοινωνία δεν μπορούσε να κατανοήσει αυτό το είδος χαρακτήρων. Αυτό δεν είχε μεγάλη σημασία, όπως έλεγε ένας παλαιός Μεγάλος Μαγίστρος. Οι άνδρες αυτοί προτιμούσαν να είναι μισητοί, κάνοντας το καλό, παρά να είναι αγαπητοί κάνοντας το κακό.
Λίγοι μπορούσαν ν’ ανεχτούν αυτό το πνεύμα. Διότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν σπάνιοι. Και η σπανιότητα αυτή δεν ήταν συμβατή με την κοινωνία των πανομοιοτήτων.
Η παλιά πόλη άντεχε τις πληγές αυτής της κοινωνίας, αλλά εκείνοι συνέχιζαν να την αναγνωρίζουν χάρη στα σημάδια του Χρόνου.
Κατευθύνθηκε προς το λιμάνι και ξαναντίκρισε τη φρίκη του φασισμού προτού να φτάσει τη θάλασσα. Εδώ στην ακρογιαλιά, μπροστά στην αγαπημένη του Μεσόγειο θάλασσα, ένιωσε και πάλι εκείνον τον ζεστό άνεμο. Κι είχε την εντύπωση πως τον ακολουθούσε και η διακριτικότητα αυτή του θύμισε τον φίλο του τον André.
Ακραίο φαινόμενο.
Ακριβώς δίπλα στον πύργο.
Η μάχη σώμα με σώμα που ποτέ δεν λησμονιόταν ήταν ακόμα πιο έντονη λες κι ο χώρος είχε ξεχειλίσει από τη μνήμη της πολιορκίας.
Ξανασκέφτηκε τον πληθυσμό που είχε υποφέρει τόσο, αλλά κι εκείνους που δεν ήξεραν ακόμη τη σημασία της θυσίας και της αντίστασης.
Το παλινδρομικό κύμα ήταν πάντα το ίδιο.
Όπως πριν από την επίθεση, σκέφτηκε.
Η άμυνα της αλυσίδας.
Δεν έπρεπε να την ξεχνά ακόμη κι αν εκείνη ήταν απούσα. Κοίταξε την παλαιά της θέση. Η κοινωνία την είχε ξεφορτωθεί σαν να επρόκειτο για κάτι άχρηστο.
Κοινωνική ασυναισθησία.
Έπρεπε να αναπαράγει αυτό το μοτίβο.
Ανθρώπινη αλυσίδα.
Εφαρμογή της θεωρίας συνόλων μερικής διάταξης.
Μία νέα παρτιτούρα έπρεπε να παιχθεί.
Ένιωσε τον φίλο του, τον μουσικό.
Θ’ άρχιζε, λοιπόν, από τη μουσική.
Ήταν ένας άλλος τρόπος για να φέρει το φως μέσα σε αυτό το σκοτάδι. Έπρεπε να επανασυνδέσει τον Χρόνο, για να ξαναδώσει ένα νόημα στη ζωή που είχε χάσει από την απουσία πίστης στον άνθρωπο και στην ελευθερία. Η κοινωνία ήταν συνηθισμένη στην εξάρτηση μιας ευτυχίας ψεύτικης. Ήταν σκλάβα της ίδιας της της συνθήκης. Με την έννοια αυτή, δεν είχε πλέον λόγο να ζει, ακόμη λιγότερο να πεθαίνει για ένα σκοπό. Στο τέλος, η Ανθρωπότητα έμοιαζε με μία ιδέα τόσο αφηρημένη, που ήταν απλούστατα αδύνατο να της δώσει κανείς σημασία δίχως να έχει κατανοήσει το νόημά της. Αυτό ήταν το πρόβλημα. Ο φίλος του τού σιγοτραγούδησε στο αυτί, όπως ο ψίθυρος της θάλασσας. Αυτή η ηχηρότητα δεν μπορούσε από το να μην τους αγγίξει.
Μόνον που έπρεπε να παίξουν πάνω σε μια άλλη σκακιέρα που υπήρχε πολύ πριν τα γεγονότα.
Αρχαίο θέατρο.
Έπρεπε να ξαναβρούν την πηγή του φωτός, για να φωτίσουν τους ανθρώπους της σκιάς. Δίχως αυτό ο κόσμος όλος θα ήταν θύμα της βαρβαρότητας.
Αλλαγή πτέρυγας.
Άκουγαν μαζί Chopin.
Ο Frédéric έλαβε θέση.