Η μικρή γιαγιά
ήξερε για τη γενοκτονία
που υπέστη ο λαός της
αλλά δεν ήταν θλιμμένη,
γνώριζε το ρόλο της
και σηκώθηκε
για να μιλήσει
μαζί με το δάσκαλο
και ν’ ακούσουν όλοι
τη γλώσσα
που προσπάθησαν
οι γενοκτόνοι
να αφανίσουν
για να μην υπάρχει
ίχνος ανθρωπιάς
όχι μόνο στην περιοχή
αλλά και στο χρόνο,
ξέχασαν όμως
ότι ο χρόνος
είναι μαζί μας,
έτσι όλοι ακούσαμε
τα λόγια
της αγάπης.