Κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει όλες τις διακλαδώσεις.
Κι όμως ο υπολογισμός έπρεπε να γίνει.
Τουλάχιστον για μια πρώτη εκτίμηση.
Έτσι επιλέχτηκε η σκέψη αντί της γλώσσας.
Είχαν βέβαια όλοι διαβάσει γλωσσολογία.
Αλλά ποιος από όλους αυτούς τολμούσε να περάσει στη σκέψη;
Λες και τα συμπεράσματα ήταν κλειστά.
Ενώ ο κόσμος ήταν μια ανοιχτή δομή.
Η σημειωτική ήταν όντως μια πρώτη προσέγγιση.
Μετά από το έργο του Peirce, υπήρχε συνέχεια.
Αυτό το είχε αποδείξει ο Eco σε όσους μπορούσαν να τον διαβάσουν.
Από την άλλη πλευρά ήταν και η προσέγγιση του Chomsky.
Όλα αυτά ήταν ταυτόχρονα στο μυαλό τους από καιρό.
Το πρόβλημα ήταν η σύνθεση.
Άλλοι προτιμούσαν τη γλώσσα κι άλλοι τη σκέψη.
Είχε έρθει η ώρα της νοημοσύνης.
Κι έπρεπε να ήταν ακραία.
Για να γίνει το υπερβολικό, αλήθεια.
Η θεωρία αυτομάτων ήταν ισχυρή, αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει τα πάντα.
Η συστημική είχε αγγίξει τα όριά της εδώ και δεκαετίες.
Ενώ τα δυναμικά συστήματα ήταν όλο και πιο ανθεκτικά.
Ακόμα κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς.
Μακράν ισορροπίας.
Για ν’ απελευθερωθούν από το δόγμα της θερμοδυναμικής.
Διότι εκεί υπήρχε και δημιουργικότητα.
G – factor.
Άλλη μια προσέγγιση.
Αυτή τη φορά αφορούσε τον πυρήνα της σκέψης και της γλώσσας.
Η θεωρία του Spearman είχε στόχο τη νοημοσύνη.
Δίχως συμβατικά όρια.
Μόνο και μόνο για το αληθές.
Στο κάτω – κάτω της γραφής αφού ήταν η κοινή τομή.
Γιατί να μη γίνει κόμβος καινοτομίας;
G-test.
Για την υλοποίηση της ακραίας ψυχομετρικής.
Δεν αφορούσε πια άτομα της διαφοράς που δεν έχουν τίποτα άλλο.
Αλλά καταστάσεις πέρα από τα όρια της κατανόησης.
Γι’ αυτόν το λόγο η επινόηση ήταν απαραίτητη.
Οι επαφές είχαν γίνει.
Αλλά η ουσία εμφανίστηκε με τις σχέσεις.
Η μέτρηση δεν επαρκούσε.
Και το μοντέλο ήταν διαφορετικό.
MIND.
Ο λόγος ήταν απλός αφού το έργο δημιουργούσε το ον.
Οι Μετασυντακτικές δομές άρχισαν με αυτόν τον τρόπο.