Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι ειδικοί στο θέμα της Δυτικής Σαχάρας δεν εκμεταλλεύονται ακόμα και το παράδειγμα του Ifni από την στιγμή που αυτό αντιπροσωπεύει σαφώς ένα παράδειγμα προς μίμηση. Το Ifni ήταν μέρος του καταλόγου των μη αυτόνομων εδαφών των Ηνωμένων Εθνών και όμως αποσύρθηκε το 1969, γεγονός που αποδεικνύει ότι αυτή η αρχαία επαρχία της Ισπανίας είναι αποαποικιοκρατημένη. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή δεν έχει οδηγήσει στην ανεξαρτησία, αλλά στην επιστροφή του στο Μαρόκο. Στο πλαίσιο αυτό, κανείς δεν θα μπορούσε να πει ότι το Μαρόκο είναι ο διάδοχος του ισπανού αποικιοκράτη. Αντίθετα, η ιστορία δείχνει σαφώς ότι υπήρχε μία μαροκινή αντίσταση για την απελευθέρωση της ισπανικής αποικίας. Αυτό είναι, επίσης, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που ο μαροκινός απελευθερωτικός στρατός ανέλαβε με στρατιωτικές επιχειρήσεις για να απελευθερώσει το Ifni, την Tarfaya και τη Δυτική Σαχάρα από τον Οκτώβριο 1957 έως τον Απρίλιο του 1958. Είναι συνετό να βλέπουμε ότι αυτό που αποκαλούμε το μαροκινό στρατιωτικό μέρος στην επίθεση του Ifni, ήταν άτακτος στρατός αποτελούμενος από φυλές των Sahraoui που δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν με τον όρο έποικοι. Επιπλέον, είναι υπό αυτή την έννοια που πρέπει να κατανοήσουμε την αντιεπιστροφή της περιοχής Tarfaya μεταξύ Drâa και της παράλληλης 27^° 40′ με τον αποκλεισμό του Sidi Ifni και το υπόλοιπο της Ισπανικής Σαχάρας. Στη συνέχεια, το 1969, όπως έχουμε ήδη αναφέρει το Ifni επέστρεψε στο Μαρόκο. Η διαδικασία αυτή προφανώς δεν θεωρήθηκε ως νέα αποικία, ακόμη και από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Επομένως, είναι κατανοητό ότι η απελευθέρωση της Δυτικής Σαχάρας ακολουθεί το μοντέλο του παραδείγματος του Ifni και την ανάγκη να δοθεί έμφαση για να σπάσει ένα διπλωματικό αδιέξοδο που στερείται νοήματος.