Γιώργος : Είπαν ότι δεν έχουμε δικαίωμα να πάμε …
Γεωργία : Μα γιατί;
Χρήστος : Δε θέλουν παιδιά …
Στυλιάνα : Δεν είμαστε μόνο παιδιά, είμαστε και άνθρωποι …
Γιώργος : Ξέρω το, όμως …
Γεωργία : Τι όμως;
Χρήστος : Βλέπουν μόνο τα παιδιά, όχι τους ανθρώπους.
Μαρία : Ο καθένας βλέπει μόνο ό,τι καταλαβαίνει…
Γιάννα : Γιατί το λες αυτό;
Γιώργος : Η Μαρία λέει πάντα την αλήθεια.
Χάρης : Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση!
Θεόδωρος : Μα οι άλλοι δεν ήρθαν ακόμη …
¶ντρη : Ο Θεόδωρος έχει δίκιο πρέπει να περιμένουμε τους άλλους…
Χρήστος : Τότε πια θα είναι αργά!
Μαρία : Είμαστε μόνοι …
Στυλιάνα : Κι οι άλλοι είναι πολλοί!
Γιώργος : ΄Αρα δε θα μας περιμένουν … (Χρόνος) Θα τους ξαφνιάσουμε.
Θεόδωρος : Οι δικοί μας δεν τα κατάφεραν. (Χρόνος) Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Μαρία : Αυτό που δεν κατάφεραν!
Χάρης : Είσαι στα καλά σου; Δεν έχουμε όπλα! (Σιωπή)
Χρήστος : Τα όπλα θα μας τα δώσει η γη μας …
Γιώργος : Τα όπλα μας θα είναι οι πέτρες μας
¶ντρη : Οι πέτρες που έτρωγαν οι παππούδες μας.
Θεόδωρος : Οι σφαίρες δε θα κοιτάξουν αν είμαστε παιδιά …
¶ντρη : Θα μας σκοτώσουν όπως σκότωσαν τους προγόνους μας.
Χρήστος : Αν μας αξιώσει ο Θεός!
Γιώργος : Εφόσον δεν έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε σαν άνθρωποι ας πεθάνουμε σαν άνθρωποι.
Μαρία : Τότε θα καταλάβουν τι είμαστε.
Γιάννα : Είστε τρελλοί…
Θεόδωρος : Ποιος θα κοιτάξει τα σωριασμένα κορμιά μας; (Χρόνος) Και ξέρετε γιατί;
[Χρόνος]
Γιατί δεν υπάρχουμε.
Χρήστος : Εν ζωή δεν υπάρχουμε.
Γιώργος : Θα υπάρξουμε εν θανάτω!
¶ντρη : Έχουμε μόνο μια ζωή…
Μαρία : Και μόνο μια πατρίδα.
Χρήστος : Η μόνη μας αξία είναι το έργο μας.
Χάρης : Τότε πρέπει να πάμε στο φυλάκιο της μνήμης.
Θεόδωρος : Δίπλα στο φράγμα της λήθης.
Μαρία : Εκεί όπου το πράσινο σημαίνει νεκρό!
Γιώργος : Εκεί θα αναστηθεί η Κύπρος μας.
Χρήστος : Πάω να ειδοποιήσω τα άλλα παιδιά. [Φεύγει]
¶ντρη : Τους άλλους ανθρώπους! (Σιωπή) (Ο Χρήστος γυρίζει πίσω και την κοιτάζει. Χαμογελά και φεύγει)
Χάρης : Πριν πάμε εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα πρέπει να φέρουμε τις πέτρες μας.
Μαρία : Δεν είναι μόνο οι πέτρες μας, είναι οι πέτρες της μνήμης.
Θεόδωρος : Η μνήμη μας έγινε πέτρα.
Γιώργος : Κι οι πέτρες, όπλα.
Στυλιάνα : Φοβάμαι …
Χάρης : Τι φοβάσαι;
Στυλιάνα : Τη μνήμη…
Χάρης : Δε σε καταλαβαίνω.
Στυλιάνα : Η μνήμη είναι συμφορά! (Χρόνος) Η μνήμη είναι πληγή. (Χρόνος)
Γιώργος : Όλη μας η ζωή είναι μια ανοιχτή πληγή. (Χρόνος) Δεν πρέπει να φοβάσαι τη μνήμη.
Μαρία : Η μνήμη είναι η ανθρωπιά μας.
Στυλιάνα : Τότε πρέπει να ελπίζω;
Γιώργος : Όχι.
Στυλιάνα : Μα τότε;
Γιώργος : Πρέπει να παλέψεις! (Χρόνος) Να παλέψεις για το φως του μαύρου.
(Σιωπή)