Η Θεσσαλονίκη μου
ήταν πρώτα ένας ήχος του Τσιτσάνη,
μια παλιά και όμορφη ανάμνηση
ακόμα πριν την αντικρίσω
κι όταν καρφώθηκε στο βλέμμα μου
με τη λιτότητα μιας βυζαντινής εικόνας
είδα
τα μετέωρα τείχη λουσμένα από το μακεδονικό ήλιο
να κοιτάζουν κάθετα το γαλάζιο ορίζοντα
και πάνω στα σύνορα της ρωμιοσύνης,
το κάστρο της μνήμης,
το λευκό πύργο.