Αν υποθέσουμε ότι οι σκεπτικιστές ανήκουν πράγματι στο φιλοσοφικό ρεύμα που δεν αποδέχεται την ύπαρξη πραγματικής γνώσης για τα πράγματα, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την αυθεντικότητα και την ισχύ γενικώς παραδεκτών αληθειών, τότε ο μόνος τους ρόλος είναι όχι να ενεργούν μα να κατακρίνουν τις ενέργειες των άλλων. Άρα είναι λεκτικά μια παθητική στάση. Αν υποθέσουμε ότι οι σκεπτικιστές δεν ανήκουν σ’ αυτό το φιλοσοφικό ρεύμα και ονομάστηκαν με αυτόν τον τρόπο επειδή έχουν μια ανάλογη στάση, τότε πάλι το μόνο που προσφέρουν είναι παθητικό. Αν δεν δημιουργήσει κανείς κάτι, δεν μπορούν να υπάρχουν νοητικά γιατί δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο να μπορούν να αντισταθούν κι αν δημιουργήσει κανείς κάτι τότε το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να το πολεμήσουν. Σε όλες τις καταστάσεις υπάρχουν μόνο μετά. Το καλό για τους σκεπτικιστές είναι ότι καμιά αλλαγή δεν έγινε μ’ αυτούς. Το ιδανικό τους είναι να παραμένουν όλα στην ίδια θέση και για πάντα. Συνεπώς φυσιολογικά οι σκεπτικιστές μετατρέπονται με τα χρόνια σε συντηρητικούς. Το κακό είναι ότι θέλουν δεν θέλουν, το μόνο τους μέλλον είναι το παρελθόν. Με άλλα λόγια, η οντότητά τους ζει μες στην αδράνεια του χρόνου. Και η μόνη τους αναζήτηση είναι η ανακάλυψη μιας νέας δικαιολογίας για να μην κάνουν μια νέα κίνηση. Το πλήθος τους έχει γεμίσει το κενό της ιστορίας.

Η αντίσταση και η επανάσταση είναι ιδέες άγνωστες για τους σκεπτικιστές. Μπορεί βέβαια οι ίδιοι να θεωρούν ότι έχουν αυτές τις ιδέες, αλλά ευτυχώς οι ιδέες αυτές δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτούς. Νοητικά δεν υπάρχει διαφορά. Όλα είναι θέμα χρόνου. Διότι ακόμα και για να ανήκεις στη μάζα και να κινείσαι στην αδράνεια πρέπει να αλλάζεις. Η μάζα τοπικά δεν είναι ποτέ η ίδια, άσχετα αν ολικά παραμένει η ίδια. Οι σκεπτικιστές που ανήκουν στη μάζα της συντήρησης μετά από λίγο χρόνο είναι αναγκασμένοι να ανήκουν στην επόμενη μάζα όταν αλλάξει ο κόσμος. Διότι ο κόσμος αλλάζει μόνο με νέες ιδέες.

Όταν μετά από δεκάδες χρόνια άσκοπης και μη αποτελεσματικής αντίστασης εναντίον του εισβολέα προτάθηκε η ένταξη της Κύπρου μας ως βήμα προς τη λύση του Κυπριακού, η μάζα των σκεπτικιστών κατέκρινε το σχέδιο. Όταν η ένταξη της Κύπρου μας έγινε μια πραγματικότητα, η μάζα των σκεπτικιστών ανακοίνωσε ότι δεν μας προσφέρει τίποτα. Όταν άνοιξαν τα τείχη της ντροπής, η μάζα των σκεπτικιστών είπε ότι ήταν παγίδα του εισβολέα, αντί να το ερμηνεύσει ως αποτέλεσμα του δυναμικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν ο κυπριακός λαός ανταποκρίθηκε με όλο του το πάθος, η μάζα των σκεπτικιστών έδειξε κατανόηση για τους αδύνατους. Όταν ο κυπριακός λαός συνέχισε το ορμητικό του ρεύμα, η μάζα των σκεπτικιστών τον κατέκρινε. Όταν η κυπριακή εκκλησία λειτούργησε στους ιερούς μας χώρους, η μάζα των σκεπτικιστών το δέχτηκε μόνο και μόνο ως εξαίρεση. Όταν ο αγώνας συνεχίσει πέρα από τα τείχη της ντροπής, η μάζα των σκεπτικιστών θα πει ότι αυτός ο αγώνας δεν τους ανήκει. Όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα θα αντισταθούν απέναντι, η μάζα των σκεπτικιστών θα πει ότι οι αγνοούμενοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτήν, ότι οι εγκλωβισμένοι είναι ελάχιστοι για να κάνουν κάτι κι ότι δεν πρόκειται να ζήσει με τους Τουρκοκύπριους και θα συνεχίσει τον μεγάλο αγώνα της αδράνειας. Αυτό είναι το σκεπτικό των σκεπτικιστών.

Το σκεπτικό του κόσμου όμως είναι άλλο!