[Ένας μικρός από το Ριζοκάρπασο και μια μικρή από την Καρπάσια]

Μαριάνα: Γιατί μας ξέχασαν όλοι;

Παντελής: Για να ζήσουν…

Μαριάνα: Μα εμείς πεθαίνουμε!

Παντελής: Δεν περιμένουν τίποτα άλλο από μας…

Μαριάνα: Κι άλλοι γιατί βασανίζουν τους γονείς μας;

Παντελής: Για να τους μάθουν την αξία του θανάτου…

Μαριάνα: Τι είναι ο θάνατος;

Παντελής: Ο μόνος που δε μας ξέχασε και που θα μας περιμένει πάντα…

Μαριάνα: Τότε είναι ο μόνος που μας αγαπά!

Παντελής: Μας αγαπά με το δικό του τρόπο…

Μαριάνα: Πάντως μας αγαπά…

Παντελής: Έχεις δίκιο…

Μαριάνα: Τι ωραία μέρα σήμερα…

Παντελής: Μοιάζει σαν τις άλλες…

Μαριάνα: Όχι! [Χρόνος] Σήμερα έμαθα ότι δεν είμαστε μόνοι… Πάντα θα υπάρχει κάποιος να μας σκέφτεται…

[Ο Παντελής της πιάνει το χέρι και μαζί πάνε προς τη θάλασσα…]

Παντελής: Στο σχολείο, το γαλάζιο είναι απαγορευμένο…

Μαριάνα: Γι αυτό μ’ έφερες εδώ;

Παντελής: Εδώ βλέπεις το χρώμα της ελευθερίας μας…

Μαριάνα: Μόνο το χρώμα;

Παντελής: Για μας, και το χρώμα είναι ακριβό!

Μαριάνα: Πόσο ακριβό είναι;

Παντελής: Θέλει δουλειά πολλή… Όταν γυρίζει σπίτι ο πατέρας μου κατακουρασμένος πάντα έχει στο πρόσωπό του λίγο γαλάζιο…

Μαριάνα: Οι πληγές έχουν το χρώμα της ελευθερίας…

Παντελής: Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για μας…

Μαριάνα: Τότε πλήγωσε με κι εμένα.

Παντελής: [Της αφήνει το χέρι…] Δεν μπορώ!

Μαριάνα: Κι εγώ θέλω λίγο γαλάζιο! [Χρόνος] Είσαι κακός!

[Τρέχει προς τη θάλασσα κι αρχίζει να κλαίει… Ο Παντελής παραμένει ακίνητος. Δεν ξέρει τι να κάνει…Σιωπή. Ένα δάκρυ κυλά πάνω στο μάγουλό του. Μετά από λίγο τρέχει κι αυτός, πιάνει μια πέτρα και χτυπάει δυνατά το μάγουλό του. Κι ύστερα την πετάει μες στη θάλασσα…]

Παντελής: Κοίτα! [Η Μαριάνα γυρίζει το βλέμμα της.] Σου έφερα το γαλάζιο σου… [Η Μαριάνα γυρίζει πίσω τρέχοντας. Κοιτάζει προσεχτικά το μάγουλο του Παντελή, χαμογελά και του δίνει ένα φιλί…] Αχ!

Μαριάνα: Πόνεσες;

Παντελής: Όχι, μην ανησυχείς…

Μαριάνα: Το γαλάζιο της πληγής σου είναι…

Παντελής: Μόνο για σένα!

Μαριάνα: Θέλω κι εγώ να σου κάνω ένα δώρο… [Βγάζει το σταυρό της και τον περνά πάνω στο λαιμό του…]

Παντελής: Δεν έπρεπε… Ευχαριστώ σε…

Μαριάνα: Οι σταυροί μας δεν έχουν το ίδιο σχήμα…

Παντελής: Έχουν όμως το ίδιο βάρος!

Μαριάνα: Είναι όμορφοι οι δυο μαζί!

Παντελής: Θα τους φορώ πάντα μαζί…

Μαριάνα: Λες κι είσαι φτιαγμένος να σηκώνεις σταυρούς.

Παντελής: Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ζήσουμε μέσα στο γαλάζιο.

Μαριάνα: Μέχρι να βρούμε τον μόνο που μας αγαπά…

Παντελής: Τον μόνο που δε μας ξέχασε!