Κάθε πόλεμος έχει τα θύματά του. Εμείς έχουμε τους αγνοουμένους μας και τους εγκλωβισμένους μας. Οι μεν έχουν φυλακή το χώμα, οι δε τα σίδερα της κατοχής. Ομως το χώμα είναι δικό μας. Κι αυτό δεν το ξέχασαν οι αγνοούμενοι κι αυτό δε θα το ξεχάσουν οι εγκλωβισμένοι. Διότι αυτό το χώμα είναι η ζωή τους. Εκεί έχασαν τα πάντα, εκεί έζησαν τα πάντα: τα κατεχόμενα δεν είναι μόνο μια λέξη, είναι η πέτρινή τους μνήμη, είναι η βασανισμένη τους ζωή, είναι ο δολοφονημένος τους θάνατος. Εκείνοι οι λίγοι που ξέχασε η κοινωνία, έδωσαν το στίγμα τους στον κυπριακό λαό. Κι αν δεν υπήρχαν, ενώ κανείς δε θέλησε να υπάρχουν, ο λαός μας δε θα είχε την ίδια αξία. Ποιος όμως από μας συνειδητοποίησε την αξία της προσφοράς τους για την Κύπρο μας; Ποιος όμως αντιλαμβάνεται ότι ο πόνος τους είναι το λάβαρό μας; Ποιος κοιτάζει το εγκλωβισμένο παρελθόν για να δει το αγνοούμενο μέλλον;
Για να μην ξεχάσουμε πρέπει να ζήσουμε μαζί τους! Η ιστορία μας τους έχει ανάγκη μα και αυτοί μάς έχουν ανάγκη. Κι αυτό δεν είναι θέμα κυβέρνησης ούτε πολιτικής μας συνείδησης. Διότι τι σημαίνει να είσαι Κύπριος αν δεν πόνεσες και δεν πονάς τους αγνοούμενους; Τι σημαίνει να είσαι Κύπριος αν δεν συμπαραστέκεσαι στους εγκλωβισμένους; Ο πρόσφυγας, εξόριστος στην ίδια του την πατρίδα μπορεί τώρα να διεκδικήσει την ύπαρξή του με την προσφυγή του όμως εμείς που δεν είμαστε ούτε αγνοούμενοι, ούτε εγκλωβισμένοι, ούτε πρόσφυγες τι μπορούμε να κάνουμε, τι πρέπει να κάνουμε για να νιώθουμε ενεργά Κύπριοι; Διότι τώρα ξέρουμε δεν γεννιέσαι Κύπριος μα γίνεσαι! Είναι οι επιλογές μας που καθορίζουν το πεπρωμένο μας. Κι όπως δεν αρκεί να υπάρχεις για να ζεις, δεν αρκεί να έχεις γεννηθεί σ’ ένα τόπο όχι για να σου ανήκει μα για να του ανήκεις! Πρέπει κι εμείς να στηρίξουμε όλες τις προσπάθειες των αγνοουμένων μας, των εγκλωβισμένων μας και των προσφύγων μας διότι είναι ο μόνος τρόπος που υπάρχει για ν’ αποκτήσουμε μια κυπριακή συνείδηση. Είναι χρέος μας και για τους προγόνους μα και για τους απογόνους μας. Η αλυσίδα του χρόνου μάς επέτρεψε να είμαστε οι πρώτοι Ευρωπαίοι της πατρίδας. Αυτό δε μας ανήκει, ανήκει στο παρελθόν μας. Εμείς το μόνο που έχουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι το μέλλον μας. Εκείνο το μέλλον που θα είναι το παρόν τους, η ζωή τους.

Κάθε αγωνιστής έχει και τον αγώνα του. Εμείς έχουμε το Κυπριακό. Μας το έδωσε η ιστορία μας. Τα νέα δεδομένα μάς επιτρέπουν νέες κινήσεις. Δεν έχουμε πια το δικαίωμα να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για την πατρίδα μας. Το υλικό υπάρχει, είναι το ευρωπαϊκό στοιχείο. Το μόνο που επιθυμούμε είναι η θέληση. Ο καθένας μπορεί να βοηθήσει ενεργά για την απελευθέρωση της πατρίδας μας όχι απλώς διαγράφοντας το παρελθόν, όχι απλώς με τους αιώνιους συμβιβασμούς της κοινωνίας, όχι απλώς κάνοντας κριτική των διαδοχικών κυβερνήσεων μα την προσωπική μας αντίσταση, με την ατομική μας παρουσία σ’ ένα αγώνα παράδειγμα για την ιστορία. Ανθρώπινα, κοινωνικά μα και οικονομικά ο καθένας μπορεί να βοηθήσει το συνάνθρωπό του για ν’ αλλάξει οριστικά την ιστορία μας. Η ανάγκη υπάρχει, χρειάζεται όμως και η θέληση όχι για να πάρουμε επαίνους και διακρίσεις, όχι για να πάρουμε τα αναγκαία χαρτιά μιας ταυτότητας μα απλώς για να πάρουμε κι εμείς την κυπριακή συνείδηση.