[Δύο γέροι, στο σπίτι τους, στην Αγία Τριάδα… Ο άντρας κρατά ένα γαλάζιο τετράδιο και η γυναίκα καθαρίζει αμύγδαλα…]

Δήμητρα: Τον σημείωσες κι αυτόν;

Δημήτρης: Ναι πέρασε κι αυτός… [Χρόνος]

Δήμητρα: Τον ήξερες;

Δημήτρης: Όχι, τώρα τον έμαθα…

Δήμητρα: Δάκρυσαν τα μάτια σου…

Δημήτρης: Πάντα δακρύζουν…

Δήμητρα: όταν σβήνει ένας δικός μας.

Δημήτρης: Τώρα έγινε δικός μας! [Χρόνος] Πριν ήταν ένας άγνωστος…

Δήμητρα: Πριν ήταν ένα όνομα, τώρα είναι μια γραμμή… [Χρόνος]

Δημήτρης: Μια γαλάζια γραμμή!

Δήμητρα: Σημασία δεν έχει το χρώμα μα η γραμμή…

Δημήτρης: Κι όμως το χρώμα…

Δήμητρα: Ποιο χρώμα;

Δημήτρης: Το χρώμα του αόρατου είναι η ουσία… [Σιωπή] Γιατί καθαρίζεις αμύγδαλα εφόσον δεν μπορούμε να τα φάμε;

Δημήτρης: Για τους δικούς μας που θα επισκεφθούν…

Δημήτρης: Δε θα έρθουν πια…

Δήμητρα: [Ανήσυχα] Μα γιατί; [Χρόνος] Τι κάναμε;

Δημήτρης: Γίναμε ζωντανά νεκροταφεία…

Δήμητρα: Και τα παιδιά μας; Τα ξέχασες;

Δημήτρης: Εκείνα μας ξέχασαν!

[Η Δήμητρα σιγοκλαίει… Σταμάτησε να καθαρίζει τα αμύγδαλα…]

Δήμητρα: [Κοιτάζοντας μια παλιά φωτογραφία ενός νέου] Μόνον εκείνος δε μας ξέχασε.

Δημήτρης: Η αγνοούμενή μας μνήμη…

[Κάποιος κτυπά την πόρτα του σπιτιού τους… Η Δήμητρα κρύβει τα αμύγδαλα και ο Δημήτρης το γαλάζιο τετράδιο.]

Δήμητρα: Ήρθαν…

Δημήτρης: Ποιοι;

Δήμητρα: Οι δικοί μας… [Χρόνος] Είδες δε μας ξέχασαν…

[Ο Δημήτρης πάει ν’ ανοίξει την πόρτα… Κοιτάζει αριστερά και δεξιά, δε βλέπει κανένα… Ξανακλείνει την πόρτα…]

Δημήτρης: Δεν ήρθε κανείς!

Δήμητρα: [Απογοητευμένη] Μα κάποιος…

Δημήτρης: Ένας θεός ξέρει!

Δήμητρα: Αν ήξερε ο θεός ότι είμαστε τόσο μόνοι δε θα ερχόταν να χτυπούσε την πόρτα μας;

Δημήτρης: Ακόμα κι ο θεός θέλει βοήθεια… [Σιωπή]

Δήμητρα: Εγώ ήθελα μόνο να προσφέρω τα αμύγδαλα μου… Τίποτα άλλο.

Δημήτρης: Αν θες να δούμε μια ψυχή εδώ, καλύτερα να τα φυτέψεις…

[Η Δήμητρα σηκώνεται, παίρνει τα αμύγδαλα που είχε κρύψει και βγαίνει έξω. [Γυρίζει μετά από λίγο]

Δήμητρα: Τα φύτεψα… [Σιωπή] Θα περιμένω την άνοιξη…

Δημήτρης: Εκείνη μας περιμένει ήδη…

Δήμητρα: Κι αν δεν την προφθάσουμε;

Δημήτρης: Θα μας ευχαριστήσει η γη μας…

Δήμητρα: Και ποιος θα ‘ρχεται να βλέπει τη γη μας αν πεθάνουμε κι εμείς;

Δημήτρης: Μην ανησυχείς, δε θα πεθάνουμε γλυκιά μου.

Δήμητρα: Μα γιατί;

Δημήτρης: Έχουμε ήδη πεθάνει… για τους άλλους.

Δήμητρα: Τότε βάλε μια γαλάζια γραμμή πάνω στ΄ όνομά μου και θα βάλω κι εγώ μια στο δικό σου…

[Ανοίγουν το γαλάζιο τετράδιο και βάζουν ο καθένας μια γραμμή στο όνομα του άλλου και κλαίνε αγκαλιασμένοι.]