Αν ο καθένας συνειδητοποιούσε το βάθος των βασάνων που γνώρισε το νησί μας δε θα τολμούσε να κάνει βήμα πάνω στο χρυσοπράσινο φύλλο. Κάθε κόκκος της ακρογιαλιάς γνώρισε αμέτρητα βήματα κατακτητών που έβλεπαν μια χώρα, εκείνη που υπήρχε μόνο γη. Η γη μας με τα χρόνια έγινε βαθύτερη για να σηκώσει το βάρος του ουρανού που έκλεγε πάνω της. Αν ξέραμε αυτά που έζησε δε θα τολμούσαμε να πεθάνουμε πάνω της για να μην την πληγώσουμε και πάλι. Όμως για την πατρίδα μας η μεγαλύτερη πληγή δεν είναι ο θάνατος των αθώων μα η ζωή εκείνων που την εκμεταλλεύονται δίχως να την υπολογίζουν. Κάθε κομμάτι της Κύπρου, κατεχόμενο ή ελεύθερο, πονάει με τον ίδιο τρόπο διότι η Κύπρος είναι μία: μία γη, μία πληγή. Εκείνη δε μας ξέχασε ποτέ ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της. Ποτέ δεν έμαθε να ζει με την ιστορία της δικαιοσύνης, μόνο με την δικαιοσύνη της ιστορίας. Γνώρισε περισσότερες νύχτες από μέρες και μ’ αυτές έβαψε τα ρούχα των μανάδων μας. Όμως αυτό το ύφασμα ποτέ δεν καλύπτει πάνω από ένα άτομο. Λες κι είναι φτιαγμένο μόνο για έναν πόνο που δεν μοιράζεται όπως και ο πόνος του νησιού. Αν άντεξε τόσα βάσανα το νησί μας δίχως ν’ αυτοκτονήσει γιατί να μη σταθούμε μαζί του στον αγώνα για την απελευθέρωσή του; Από αυτό το νησί όλοι πήραν όμως σπάνιοι είναι εκείνοι που έδωσαν. Το νησί μας δεν ξέρει να ζητά μόνο να δίνει. Εμείς πρέπει να του δώσουμε δίχως να μας το ζητήσει. Διότι οι χαμένες πατρίδες δεν ξέρουν να κλαίνε μόνο να σιγοπεθαίνουν. Αν δε θέλουμε να πεθάνουν τα κατεχόμενα, τώρα πρέπει να σηκώσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης πάνω τους. Η γη κι η φύση δεν μας ξέχασαν και μας περιμένουν με ανυπομονησία. Εκεί κάθε μέρα πεθαίνει η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας. Τώρα ο καθένας έχει μπροστά του τον πόνο του νησιού μας κι αν πράξει ή όχι είναι θέμα κυπριακής συνείδησης. Δεν μπορούμε πια να πούμε ότι δεν τον βλέπουμε. Τώρα αν δεν τον βλέπουμε είναι γιατί δε θέλουμε να τον δούμε. Όμως τα ζωντανά νεκροταφεία, οι δολοφονημένοι σταυροί, οι λαβωμένες εικόνες μας κοιτάζουν και λένε: εμείς αντέξαμε τα πάντα για σας, εσείς τι θα κάνετε για μας; Θυσιάσαμε το παρελθόν μας για το μέλλον σας και τώρα θέλουμε μόνο το παρόν σας. Δε θέλουμε πια λόγια, μόνο πράξεις. Πολλοί από μας δεν είδαν και δε βλέπουν τα βάσανα, πολλοί από μας δεν άκουσαν και δεν ακούν τις κραυγές γι’ αυτό και είναι τόσο λίγοι εκείνοι που μιλούν, που παλεύουν εναντίον της εύκολης ευτυχίας που δε βλέπει, δεν ακούει και δε μιλά. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν πόσος πόνος υπάρχει μέσα στη σιωπή. Γι’ αυτό και αυτή η σιωπή πρέπει να πάψει. Οι πατρίδες που υποφέρουν έχουν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν ακόμα κι αν αυτό ενοχλεί τα συμβατικά κοινωνικά δεδομένα. Θέλουμε δε θέλουμε το μέλλον της Κύπρου είναι στα κατεχόμενα. Κι αν αυτό δεν είναι φανερό στον ανθρώπινο τομέα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι είναι σημαντικό και στρατηγικά και οικονομικά. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Κι αν υπάρχουν διαφορές απόψεων, είναι μόνο θέμα χρόνου. Στα κατεχόμενα, η ιστορία έγραψε τη δικαιοσύνη της. Τώρα ήρθε η ώρα να γράψει και η δικαιοσύνη την ιστορία της. Κάθε οικογένεια αγνοούμενου πρέπει να διεκδικήσει την ύπαρξή του, κάθε εγκλωβισμένος πρέπει να διεκδικήσει τη ζωή του και την εκπαίδευση των παιδιών του, κάθε πρόσφυγας πρέπει να διεκδικήσει την περιουσία του, κάθε κύπριος πρέπει να διεκδικήσει την ελευθερία του, μόνο έτσι η πατρίδα μας θα ζήσει και πάλι την ανάσταση της άνοιξης. Διότι δεν έχουμε δικαίωμα ν’ αφήσουμε να πεθάνει η γη που μας γέννησε.