Με τα νέα πολιτικά δεδομένα δεν αρκεί πια να βλέπουμε το θέμα του εποικισμού ως κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να το εξετάσουμε και στρατηγικά. Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε και τους εγκλωβισμένους μας, δεν πρέπει να κοιτάζουμε αρνητικά και παθητικά το θέμα του εποικισμού. Όταν υπάρχει μια πίεση πάνω σ’ ένα αδύνατο σημείο, για να διαμορφώσουμε την κατάσταση μπορούμε και να βοηθήσουμε το σημείο και να χαμηλώσουμε την ένταση της πίεσης. Για λόγους στρατηγικής το κατοχικό καθεστώς έχει περικυκλώσει το Ριζοκάρπασο με έποικους έτσι ώστε οι δικοί μας να είναι εντελώς απομονωμένοι. Τοπικά ο κατοχικός δήμαρχος είναι από το κόμμα των εποίκων. Και πιο γενικά στα κατεχόμενα ξέρουμε ότι οι έποικοι αποτελούν ένα σημαντικό εκλογικό όπλο για το κατοχικό καθεστώς, αλλά όχι μόνο. Διότι με τις επόμενες «εκλογές» θα ασκηθούν πιέσεις από όλα τα κόμματα πάνω στους εποίκους για να εξασφαλίσουν ένα ποσοστό. Όλοι ξέρουμε ότι το κατοχικό καθεστώς χρησιμοποιεί τους εποίκους για να διαμορφώσει οριστικά τα πληθυσμιακά ποσοστά θεωρώντας ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι αρκετά Τούρκοι. Πρέπει, λοιπόν, κι εμείς να ασχοληθούμε ενεργά μ’ αυτό το πληθυσμιακό βάρος και να ανατρέψουμε τα δεδομένα μέσω της πλάγιας σκέψης. Οι έποικοι δεν αποτελούν έναν ενωμένο λαό εφόσον εμπεριέχουν και κουρδικά στοιχεία, ούτε έχουν ένα οικονομικό βάρος. Αντιθέτως, η ύπαρξή τους εξαρτάται κατά ένα μεγάλο βαθμό από τη βούληση του κατοχικού καθεστώτος. Αν τους εξετάζουμε μόνο και μόνο αρνητικά μέσω εθνικιστικών αντανακλαστικών δίχως στρατηγική, το μόνο που θα καταφέρουμε ως αποτέλεσμα θα είναι η μεταμόρφωσή τους σε ακραίους αντιπάλους. Ενώ εξετάζοντας στρατηγικά το θέμα και παίρνοντας κατάλληλες πρωτοβουλίες θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα αντιστασιακό πλαίσιο εναντίον του κατοχικού καθεστώτος.

Οι έποικοι για το καθεστώς είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός στόχου που γνωρίζουμε όλοι. Για μας, οι έποικοι πρέπει να γίνουν ένας στρατηγικός στόχος για να δημιουργήσουμε ένα νέο μέσο για την επίλυση του Κυπριακού. Το θέμα πρέπει να εξεταστεί και στρατηγικά και πολιτικά και οικονομικά αλλά και ανθρώπινα. Οι έποικοι πρώτα από όλα είναι άνθρωποι που χρησιμοποίησε το κατοχικό καθεστώς με κάθε τρόπο όχι μόνο ως ανθρώπινη ασπίδα μα και ως όπλο. Οι έποικοι όμως δεν έχουν όραμα. Ξέρουν ότι ζουν σε μια ξένη γη που δεν τους ανήκει και πως τους διοικεί ένα παράνομο καθεστώς. Απλώς όπως όλοι οι άνθρωποι σε κατάσταση ανάγκης φοβούνται. Γι’ αυτό αν θέλουμε μια πραγματική πρόοδο στην υλοποίηση της απελευθέρωσης της πατρίδας μας, πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά τα προβλήματά τους ώστε να εξουδετερώσουμε το όπλο του κατοχικού καθεστώτος και να βοηθήσουμε πρακτικά τα κατεχόμενά μας. Πολυτοπικά τα προβλήματα υπάρχουν, αν τα εξετάσουμε όμως θα μπορέσουμε να τα λύσουμε. Διότι μόνο όταν εξετάζουμε όλες τις πτυχές ενός προβλήματος ξέρουμε πώς να το λύσουμε. Οι πτυχές του εποικισμού είναι πάμπολλες. Διότι ο εποικισμός είναι μόνο και μόνο εργαλείο τακτικής. Στην πραγματικότητα όμως ο εποικισμός δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι έποικοι. Με ’κείνους πρέπει να έχουμε επαφές για να δουν ότι ο πραγματικός τους εχθρός δεν είναι ο νόμιμος κυπριακός λαός μα το κατοχικό καθεστώς που τους εκμεταλλεύτηκε τόσα χρόνια, όχι για την καλυτέρευση της δικής τους ζωής μα για την επικράτηση ενός παράνομου κράτους. Το κατοχικό καθεστώς δεν κοίταξε ποτέ του τους έποικους σαν ανθρώπους μα μόνο και μόνο σαν άτομα, σαν αριθμούς. Αν εμείς σκεφτούμε πιο δημιουργικά τα δεδομένα και μ’ έναν ανθρώπινο τρόπο, θα τα ανατρέψουμε. Οι έποικοι είναι οι σκλάβοι του κατοχικού καθεστώτος, ο εχθρός τους δεν είναι οι ελεύθεροι πολιορκημένοι μα εκείνος που τους σκλάβωσε. Αυτός είναι και ο δικός μας εχθρός, ο μόνος.