Κανείς δε μας έμαθε πόσο σημαντική είναι εκείνη η στιγμή.
Κανείς δε μας έμαθε πως μπορεί να είναι η τελευταία.

Κι όμως όταν μπήκα σ΄εκείνη τη βουβή εκκλησία
και τον είδα μόνο, κλεισμένο μένα στον κόσμο της σιωπής του
ένιωσα πως την περίμενε.
Δεν είπε τίποτα, δεν είπα τίποτα.
Μόνο τα χέρια μας μίλησαν
κι άκουσα τα βάσανα του κόσμου του να χύνονται μέσα μου.
Δεν είχε τίποτα άλλο να μου δώσει.
Όλη του η ζωή ήταν μιαν ανάγκη.

Κάθε φορά που δυο άνθρωποι αγγίζουν ο ένας τον άλλον
ξεχειλίζουν δυο κόσμοι.
Κι αν ο καθένας ήξερε
πόσο μοναδική είναι εκείνη η στιγμή της χειραψίας
κι αν ο καθένας ήξερε
πότε θα είναι η τελευταία.
θα ήμασταν πιο προσεχτικοί
και θα δίναμε πιο εύκολα το χέρι μας στον άλλον.