Ο κυπριακός λαός μπορεί να κάνει πολλά κι αν οι περισσότεροι δεν το πιστεύουν, σημασία έχει να το ξέρουν μερικοί ακόμα κι αν είναι λίγοι. Το νησί μας είναι μικρό μόνο με το μέγεθός του. Η ιστορία μας δεν τελείωσε με τη βιαία εισβολή του 1974. Τότε άρχισε ένας νέος αγώνας από εκείνους που μεγαλώνουν την αξία μιας γης κι ενός λαού. Το πρόβλημα δεν είναι η λύση, η λύση είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα πρέπει να είναι πρακτικό ακόμα κι αν η λύση είναι ουτοπική. Μόνος οι ουτοπικοί στόχοι έχουν μια αξία διότι σέρνουν μαζί τους πολλούς πρακτικούς και δημιουργικούς στόχους που αλλάζουν τα δεδομένα. Γι’αυτό το λόγο κι η πολιτική της πραγματικότητας δεν είναι η πραγματικότητα της πολιτικής. Περιορίζοντας της πολιτική στην πραγματικότητα την καταδικάζουμε να ανήκει στην πραγματικότητα του αντιπάλου. Μόνο στους ανθρώπους ζητούν μόνο αυτό που μπορούν να προσφέρουν όχι μόνο στην πολιτική. Διότι αν ο επιλεγμένος μπορεί να προσφέρει μόνο την πραγματικότητα, ποιος είναι ο ρόλος της επιλογής; Πίσω από τα αόρατα τείχη της πολιτικής υπάρχει ο τόπος της ουτοπίας, ο οποίος είναι το πεδίο της στρατηγικής. Αν ο πολιτικός κοιτάζει πάντα το άμεσο πολιτικό κόστος κάθε κίνησής του σιγά- σιγά γίνεται αιχμάλωτος της ίδιας του πολιτικής. Δίχως τόλμη, δίχως κόστος, δεν υπάρχουν αποτελέσματα μόνο εξελίξεις αδράνειας. Το ίδιο ισχύει και πιο γενικά για τη δημοκρατία και το λαό. Όταν διεκδικείς μόνο ότι μπορούν να σου δώσουν δεν παίρνεις τίποτα τελικά. Πρέπει να διεκδικήσεις αυτό που πρέπει να σου δώσουν κι αν οι αρμόδιοι κι ειδικοί λένε ότι είναι αδύνατο τότε πρέπει να το διεκδικήσεις ακόμα πιο δυνατά. Μόνο έτσι εισχωρείς στα πλαίσια της μεγάλης στρατηγικής. Πριν δημιουργηθεί το δόγμα δεν υπάρχει κι όταν υπάρχει δημιουργεί. Διότι το δόγμα της στρατηγικής λειτουργεί όπως τα ιδανικά του λαού. Αν δεν έχεις ιδανικά υπάρχεις μόνο, δε ζεις και δεν μπορείς να δημιουργήσεις τον κόσμο σου. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η πραγματικότητά μας είναι η υλοποίηση της ουτοπίας των προγόνων μας.

Όταν ο πολιτικός κάνει ένα τραγικό λάθος το πολύ πολύ ν’ αλλάξει θέση μα σπάνια η μοίρα του είναι τραγική. Όταν όμως ο λαός ακολουθεί μια λανθασμένη πολιτική τότε πεθαίνει. Η στρατηγική της σιωπής δολοφόνησε το λαό μας διότι του αφαίρεσε τα ιδανικά του. Δίχως πορεία δεν υπάρχει στόχος. Πόσους εκτέλεσε η απόφαση της μη απόφασης; Ένας θεός ξέρει! Εμείς το μόνο που βλέπουμε είναι η πληγή του λαού και της πίστης του. Πώς να κατορθώσουμε κάτι αν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας; Το μόνο που κατάφεραν η στρατηγική της σιωπής και η πολιτική της πραγματικότητας είναι η ηττοπάθεια και η αδιαφορία. Δεν πρόσφεραν τίποτα άλλο στον λαό μας. Κι όπως ο λαός ήθελε μόνο την ελευθερία και την ειρήνη, τον εκβίασαν. Του είπαν ότι η ελευθερία δεν είναι ρεαλιστική κι ότι αποτελεί κίνδυνο για την ειρήνη. Του είπαν ότι εφόσον δεν υπάρχει πόλεμος, την ειρήνη την έχει ήδη άρα καλύτερα να ξεχάσει τα δεινά του.

Όμως ο λαός δεν ξεχνά. Ο λαός δεν ξέχασε τους αγνοούμενους, δεν ξέχασε τους εγκλωβισμένους, δεν ξέχασε τους πρόσφυγες και δεν ξέχασε τους αγωνιστές που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα. Ο λαός δεν ξέχασε διότι είναι η ζωντανή μνήμη της γης μας. Κι αν η πραγματικότητα ξεχύθηκε πάνω στον τόπο μας, ο τόπος μας βρήκε την προστασία της ουτοπίας. Τώρα κάθε κίνηση της ουτοπίας δημιουργεί νέες πραγματικότητες. Η ουτοπία των οραματιστών έπλασε την ευρωπαϊκή Κύπρο, η ουτοπία των προσφυγών έσπασε τα οδοφράγματα, η ουτοπία των προσκυνητών φέρνει ζωή στις κατεχόμενες εκκλησίες, η ουτοπία των αλτρουιστών φέρνει τη συμπαράσταση στους εγκλωβισμένους κι η ουτοπία της δημοκρατίας θα δώσει μια ψήφο σε κάθε κύπριο.

Μόνο η ουτοπία δημιουργεί πραγματικότητες ενώ η πραγματικότητα δημιουργεί μόνο ουτοπίες. Η αποτελεσματικότητά της προέρχεται από τον τόπο της. Ο τόπος της ουτοπίας είναι το πεδίο της στρατηγικής. Κι η στρατηγική μας διδάσκει ότι μόνο το αδύνατο αξίζει. Ο κυπριακός λαός αξίζει όχι διότι λαβώθηκα μα επειδή θα λύσει το κυπριακό και θα βρει τη λύση που όλοι θεωρούν αδύνατη.