Στα κατεχόμενα, το Ριζοκάρπασο με τα παιδιά του δείχνει και πάλι το παράδειγμα της αντίστασης στο κατοχικό καθεστώς. Όλοι ξέρουμε με ποιες συνθήκες ζουν οι εγκλωβισμένοι και τα παιδιά τους, δεν υπάρχει πια δικαιολογία. Όλοι ξέρουμε τώρα τι σημαίνει η πραγματικότητα της 3ης Βιέννης και της 4ης διακρατικής για το κατοχικό καθεστώς. Κι όλοι ξέρουμε τώρα πως η ύπαρξη των δικών μας αγγίζει πιο συχνά τη σκιά παρά το φως διότι κάθε μέρα ακούμε τον ιταμό λόγο της κατοχής. Όμως η αντίσταση υπάρχει κι έχει ανάγκη από όλους μας. Όπως δεν μπορεί να λειτουργεί προς το παρόν ούτε το κρατικό γυμνάσιο ούτε το ιδιωτικό γυμνάσιο ας αρχίσουμε τα ιδιωτικά μαθήματα. Τα παιδιά δε μας ζήτησαν τίποτα, εμείς πρέπει να τους τα προσφέρουμε. Μιλούμε όλοι για τον ηρωισμό των εγκλωβισμένων μα στην πραγματικότητα ζούμε μέσα στην ιστοριοκρατία που έχει αναπτύξει η στρατηγική της σιωπής. Θέλουμε να πιστέψουμε πως υπάρχει μια πραγματική αντίσταση στο κατοχικό καθεστώς μα κανείς δε γνωρίζει τους μαχητές αυτού του αγώνα. Όμως μ’ αυτόν τον τρόπο δε γράφουμε την ιστορία απλώς τη διαβάζουμε. Ενώ τα παιδιά που αντιστέκονται υπάρχουν και απαντούν στα ονόματα Δημήτρης, Χρυσοβαλάντη κλπ. Μπορεί να μη ξέρουν ακόμα τα αρχαία μα ζουν ήδη την έκφραση του Αισχύλου: παίδες Ελλήνων ίτε!

Αν ζούμε όπως ζούμε κι αν μιλούμε όπως μιλούμε είναι γιατί οι πρόγονοί μας δεν έπαψαν να μαθαίνουν ελληνικά γράμματα ακόμα και μέσα στο σκοτάδι της τουρκοκρατίας. Στα απόκεντρα μοναστήρια οι καλόγεροι μάζευαν τα σκλαβωμένα ελληνόπουλα και τους μάθαιναν τα πρώτα στοιχεία της ρωμιοσύνης. Αυτά τα μέρη τα ονόμασαν κρυφά σχολειά. Κι εκεί οι δικοί μας έμαθαν την έννοια της ελευθερίας. Όλοι μας τα έχουμε μάθει όταν ήμασταν στο δημοτικό και μερικοί από μας θαύμαζαν ήδη την αντίσταση του γένους μας. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να ζωντανέψουμε και πάλι αυτήν την ιστορία και να γράψουμε τη σελίδα μας.

Η καταδίωξη της παιδείας και το κλείσιμο των σχολείων κράτησε όλο το 16ο και 17ο αιώνα, δηλαδή διακόσια χρόνια. Κι όμως οι δικοί μας αντιστάθηκαν κι εμείς είμαστε η απόδειξη της επιτυχίας τους. Τους χρωστούμε το τι είμαστε. Έτσι κι εμείς τώρα χρωστούμε στα παιδιά των εγκλωβισμένων το τι θα γίνουν. Δεν αρκεί πια να θαυμάζουμε τους διδάσκαλους του γένους πρέπει να συνεχίσουμε το έργο τους. Αν το αδύνατο και τρεμάμενο φως του καντηλιού κατάφερε να σηκώσει το μαύρο πέπλος της κατοχής γιατί να μη μπορέσουμε κι εμείς;

Σε λίγους μήνες, η Κύπρος μας θα ενταχθεί επίσημα στην ευρωπαϊκή ένωση και όλο το πλαίσιο του κυπριακού θα αλλάξει. Όμως τα παιδιά των εγκλωβισμένων πρέπει ν’ αρχίσουν τώρα τα μαθήματά τους κι όχι σε μερικούς μήνες. Άρα οι δάσκαλοι πρέπει ν’ αρχίσουν τώρα. Ποτέ παιδιά δεν είχαν τόσους δασκάλους κι όλοι τους ειδικοί στον τομέα τους. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να γράψουμε μια ουσιαστική σελίδα της παιδείας μας. Τα παιδιά στο Ριζοκάρπασο μας έδειξαν το παράδειγμα και τώρα πρέπει εμείς να κάνουμε την άσκηση. Μόνο έτσι θα βρούμε τη λύση. Διότι είναι οι λεπτομέρειες που δημιουργούν τους πολιτισμούς.

Πρέπει λοιπόν η ποιότητα των μαθημάτων να είναι παραδειγματική. Κάθε δάσκαλος που θα τους κάνει τα ιδιωτικά μαθήματα θα ξέρει ότι κάνει μαζί τους το έργο της ζωής του. Διότι τα παιδιά τα του έχουν δώσει της ζωή τους και τα νιάτα τους για να δημιουργήσει το έργο του. Η διδασκαλία παίρνει άλλες διαστάσεις σε κρίσιμες περιπτώσεις και στο Ριζοκάρπασο, οι διαστάσεις υπάρχουν ήδη. Άρα εμείς πρέπει να φανούμε αντάξιοι των παιδιών των εγκλωβισμένων. Ο θαυμασμός δε φθάνει πια. Τα παιδιά μας είναι ήδη θαυμαστά. Αλλά πρέπει να τους δώσουμε: την αγάπη μας και το χρόνο μας. Όχι γιατί μας έχουν ανάγκη αλλά γιατί εμείς τα έχουμε ανάγκη διότι είναι το μέλλον μας και η συνείδηση μας. Η σιωπή τους μας είπε ήδη πολλά. Πρέπει να πάψει τώρα!