Ενώ ο εποικισμός αποτελεί ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, ο πιο συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισής του είναι το πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, ο τοπικός και όχι ο ολικός προβληματισμός δίνει προτεραιότητα όχι στην ανθρωπότητα μα στον άνθρωπο. Ο επικίνδυνος χαρακτήρας αυτού του επιχειρήματος προέρχεται από την αθωότητα του ανθρώπου. Διότι δεν είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τον εποικισμό μα οι θεσμοί ενός κράτους που αδικεί ένα άλλο. Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στο επίπεδο το κρατικό και όχι το ανθρώπινο. Και γι’ αυτό το λόγο ο εποικισμός είναι ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας διότι κάνει μια ύπουλη χρήση του ανθρώπινου στοιχείου εναντίον της ανθρωπιάς. Ο θεσμός χειραγωγεί οικονομικά τους ίδιους τους ανθρώπους του έτσι ώστε να νιώσουν σε μια ξένη γη δίχως να έχουν το αίσθημα της εθνικής συνείδησης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν συνείδηση όπως υποστηρίζουν μερικοί. Ο θεσμός, ειδικά όταν εισχωρεί στο πλαίσιο της παρανομίας όπως και στην περίπτωση μιας βίαιης εισβολής και κατοχής, επιβάλει καθημερινά το καταναγκαστικό του δόγμα σε όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό τον έλεγχό του. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με την οικονομική εξάρτηση και την ελεγχόμενη πολιτογράφηση των εποίκων, το ψευδοκράτος έχει μαζί του μιαν ανώνυμη ανθρώπινη μάζα την οποία εκμεταλλεύεται για να καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων. Η προσφυγιά όμως δεν είναι ανώνυμη. Αποτελείται από ανθρώπους που έζησαν τα δεινά των γεγονότων, που ένιωσαν μέσα τους τη λαβωματιά της μνήμης, που έχασαν όλα όσα είχαν μαζευτεί με κόπο και μόχθο. Κάθε πρόσφυγας είναι ένας άνθρωπος με όνομα και με οικογένεια. Κάθε πρόσφυγας είναι μια μνήμη που υποφέρει. Κάθε πρόσφυγας είναι ένας άνθρωπος που αναζητεί το παρελθόν του για να ζήσει το μέλλον του. Γιατί όταν εξετάζουμε το θέμα του εποικισμού δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται ένα σπίτι, ένα σπίτι στο οποίο ζει η μνήμη του, το δικό του!