Οι στίχοι του Κ. Παλαμά δεν είναι απλώς στίχοι, εμπεριέχουν βιώματα, τα οποία μόνο η ζωή και η ιστορία μπορούν να μας μάθουν. «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχείο είναι και με προσκαλεί» δεν είναι απλώς μια φράση, είναι πόνος ενσωματωμένος στη μνήμη του ανθρώπου. Διότι το πρώτο μας σπίτι όσα κι αν αγοράσουμε εκ των υστέρων, παραμένει το μοναδικό σπίτι της μνήμης μας. Όταν λοιπόν αυτό το σπίτι είναι εγκλωβισμένο σε μια στρατοκρατούμενη περιοχή, ο πόνος είναι αβάσταχτος και η απουσία του παρελθόντος γίνεται παρουσία του παρόντος. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση διότι η ουσία είναι μία. Όσο το σπίτι μας είναι φυλακισμένο, τόσο είμαστε και εμείς. Ο κατοχικός στρατός μας επιβάλλει τις φυλακές του χρόνου όπως άλλοι έχουν φυλακίσει τα μνήματα των ηρώων μας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε να παραμείνει ο Αττίλας στην πατρίδα μας και να μας απαγορεύσει την είσοδο του σπιτιού μας ενώ θα γίνουμε Ευρωπαίοι πολίτες. Δεν μπορούμε να δεχτούμε μη ευρωπαίες εγγυήτριες δυνάμεις. Τόσα χρόνια η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγινε η καθημερινότητά μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τη δεχτήκαμε. Σημαίνει μόνο ότι μας ξέχασε η ιστορία των μεγάλως δυνάμεων. Τώρα όμως που θα αποκτήσουμε επιτέλους μιαν ευρωπαϊκή ταυτότητα πρέπει να διεκδικήσουμε την πραγματική μας ανεξαρτησία. Δηλαδή να μπορούμε όπως οι άλλοι ευρωπαίοι πολίτες να ζούμε ελεύθερα στη γη δίχως κατοχικό στρατό. Κάθε φορά που βλέπουμε εγκλωβισμένα και απαγορευμένα χωριά δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας και να ελπίζουμε. Πρέπει να τα κρατούμε ανοιχτά όπως τα χέρια της συμφωνίας και να παλεύουμε δυναμικά με όλες μας τις δυνάμεις. Όλοι μας και με την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούμε όχι μόνο να αντισταθούμε στη λήθη αλλά και να δημιουργήσουμε το μέλλον μας. Είναι θέμα εθνικής συνείδησης αλλά και ηθικής. Διότι η ηθική είναι ό,τι δεχόμαστε άσχετα αν επιβάλλεται από κάποιον άλλον. Όλοι συμφωνούμε ότι το εθνικό θέμα είναι η αξιολογία της πολιτικής, πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε τι σημαίνει ηθική για μας!