Όλοι ξέρουμε το τραγούδι της Αροδαφνούσας. Όλοι το αγαπήσαμε. Όμως όλοι γνωρίζουμε το τέλος του. Μέσα του έχει κομμάτια της Κυπριακής ψυχής και δεν είναι μόνο ένα παραμύθι του παρελθόντος. Αλλά ακόμα και να ήταν όπως σίγουρα το πιστεύουν μερικοί, αυτό δεν υποτιμά της αξία του. Πόσες φορές οι ήρωες του 55 μας διηγήθηκαν τα κατορθώματα τους και μερικοί πίστεψαν και έγραψαν πως ήταν παραμύθια. Όμως αυτά τα παραμύθια είναι η ιστορία της Κύπρου. Ποιος μπορεί να πιστέψει την ιστορία της αν δε πιστέψει στα παραμύθια. Μπορεί να είχαμε Αροδαφνούσες αλλά είχαμε και βασίλισσες που ήρθαν από τα ξένα για να μας επιβάλλουν τους νόμους που καθορίζουν την τωρινή ζωή μας. Ακόμα και αυτού που δεν πιστεύουν στα παραμύθια, ζουν ένα μεγάλο παραμύθι, θέλουν δε θέλουν. Ζούμε αυτό που ακούσαμε πριν μερικά χρόνια. Και τώρα αν συνεχίσουμε να ακούμε τα ίδια παραμύθια, θα γίνουν η επόμενη πραγματικότητά μας. Η δύναμη του παραμυθιού προέρχεται από το λαό του και όχι από τους άλλους. Όμως αν ο λαός το πιστέψει, αναγκαστικά θα το ζήσει. Ενώ για τους άλλους θα παραμείνει ένα παραμύθι. Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι λαοί δημιουργούνται από τις επιλογές τους και όχι από τις αντιστάσεις τους. Ένας λαός που δεν μπορεί να νικήσει ένα ισχυρότερο αντίπαλο δεν είναι καταδικασμένος, όμως ένας λαός που δεν αντιστέκεται δεν έχει μέλλον. Προσπαθούν να μας πείσουν επικοινωνιακά ενώ δεν τέλειωσαν οι διαπραγματεύσεις, έγραψαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος που δεν είναι κατανοητό για όλους ότι είναι άσχετο με την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή ένωση και χρησιμοποιούν τη φυσιολογική θετικότητά του για να αποσπάσουν την προσοχή μας. Στην πραγματικότητα μας αντιμετωπίζουν ως μια ανώνυμη αποικία. Η επιλογή της ημερομηνίας είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα της άγνοιάς τους για την ιστορία μας. Και το κυριότερο σημείο είναι ότι δεν ξέρουν ότι η έννοια της αντίστασης είναι ένα από τα ουσιαστικότερα στοιχεία της ύπαρξής μας και ότι η αποδοχή δεν είναι ένδειξη γενναιότητας για μας.