Αναμφίβολα η Θράκη έχει έναν από τους πιο σημαντικούς ορίζοντες του παρελθόντος, το ερώτημα όμως είναι αν έχει μέλλον. Οι κύριοι ανασταλτικοί παράγοντες της εξέλιξης της Θράκης είναι ο ποσοτικά ανεπαρκής πληθυσμός, το αίσθημα της ιστορικής απειλής και η γεωγραφική απομόνωση της περιοχής. Και ενώ η Θράκη διαθέτει πλούσιους φυσικούς πόρους, ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία, η εικόνα της είναι αρνητική. Αυτό συμπίπτει, βέβαια, με την τάση φυγής των ανθρώπων και των κεφαλαίων, πράγμα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε δυναμικά και όσο πιο γρήγορα γίνεται, αν δεν θέλουμε να μετατραπεί η Θράκη σε ένα υπόβαθρο που προετοιμάζει το Θρακικό με την έννοια του Κυπριακού.
Συνεπώς, υπάρχει ανάγκη μιας αναπτυξιακής πολιτικής που δεν πρέπει όμως να λειτουργήσει εκτός στρατηγικού πλαισίου. Η βοήθεια που χρειάζεται η Θράκη δεν είναι μόνο και μόνο στρατιωτική. Είναι πολύ απλό να φέρεις τους στρατιώτες σου σε έναν τόπο, είναι πολύ πιο δύσκολο να κρατήσεις τους πολίτες σου. Μα ο ίδιος ο στρατός δεν μπορεί να βοηθήσει όταν υπάρχει περίπτωση οικονομικής κατάρρευσης και δημογραφικής αλλοίωσης. Η Θράκη χρειάζεται μιαν άλλη προσέγγιση, λιγότερο στρατιωτική και περισσότερο στρατηγική. Αν και η ανάπτυξη της Θράκης είναι υπόθεση εθνικής προτεραιότητας, αυτό δεν σημαίνει ότι η στρατιωτική επιλογή είναι η καλύτερη. Το θέμα πριν γίνει πραγματικό ζήτημα πρέπει να εξεταστεί με έναν πολυπλευρικό και ολιστικό τρόπο.
Ο επικρατέστερος τρόπος σκέψης στην αντιμετώπιση του θρακικού προβλήματος είναι η συνεχής αναφορά στη Συνθήκη της Λωζάννης που ανέτρεψε τη Συνθήκη των Σεβρών ενώ η ίδια η Συνθήκη αποδεικνύει ότι όλα μετατρέπονται με νέα γεγονότα. Οι μελλοντικές εντάξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Ρουμανίας και ειδικά της Βουλγαρίας, θα αλλάξουν ουσιαστικά τα τοπικά δεδομένα. Άρα η Θράκη και η νοοτροπία της θα πρέπει να προετοιμαστούν σε αυτήν την αλλαγή φάσης για να παίξουν επιτέλους ένα ρόλο πρωτοποριακό στα Βαλκάνια. Αυτό χρειάζεται η Θράκη διότι εκεί είναι το μέλλον της.