Σ’ έναν παλιό θερινό κινηματογράφο. Στο διάλειμμα μερικά απομονωμένα ζευγάρια συζητούν για το έργο. Δύο φίλοι κάθονται…

Κώστας: Θα τελείωσε η μπομπίνα…

Δημήτρης: Θυμήθηκα τον παππού μου…

Κώστας: Τον παππού σου;

Δημήτρης: Όταν έφυγα από τον Πόντο, πέρασα μερικούς μήνες στην Ίμβρο.

Κώστας: Ο παππούς σου ζει;

Δημήτρης: Όχι. Χρόνος. Τα έμαθα από τη γιαγιά μου.

Κώστας: Τι σου είπε ακριβώς;

Δημήτρης: Δεν μπορώ να… Χρόνος. Δυσκολεύομαι να μιλήσω γι’ αυτά…

Κώστας: Καλά δεν πειράζει, άλλη φορά… Σιωπή . Εγώ θυμήθηκα το άρθρο 14.

Δημήτρης: Ποιο άρθρο 14;

Κώστας: Της συνθήκης της Λωζάννης… To 1923.

Δημήτρης: Και τι λέει αυτό;

Κώστας: Μα εσύ έχεις τους δικούς σου από εκεί…

Δημήτρης: Ξέρω τη μικρή ιστορία μόνο… Δεν ξέρω τη μεγάλη.

Κώστας: Δεν υπάρχει μεγάλη ιστορία. Χρόνος. Είναι όλες μικρές… Ο καθένας επιλέγει τη δικιά του! Μόνο οι αμαρτίες μένουν… Κι αυτές…

Δημήτρης: Για πες!

Κώστας: Κι αυτές κάποτε σβήνουν όταν οι άνθρωποι τις ξεχνούν.

Δημήτρης: Τι λέει το άρθρο 14;

Κώστας: Περιγράφει πώς χάσαμε μια πατρίδα με τον τρόπο του βέβαια… Χρόνος. Γράφει για ένα μέλλον που δεν υπήρξε.

Δημήτρης: Κατάλαβα…

Κώστας: Γράφει για τα αγνοούμενα δικαιώματά μας…

Δημήτρης: Κρυφά σχολεία και ανοιχτές φυλακές!

Κώστας: Όπως το είπες φίλε μου.

Δημήτρης: Καλά ρε γαμ…. Τόσο βλάκες ήμασταν!

Κώστας: Δεν είναι θέμα βλακείας… Υπήρξαν κι άλλοι παράγοντες.

Δημήτρης: Δεν είναι αμαρτία όμως;

Κώστας: Αρχικά όχι. Χρόνος. Η αμαρτία έρχεται με την επανάληψη. Σιωπή. Τα λάθη γίνονται αμαρτίες τη δεύτερη φορά. Χρόνος. Οι δικοί μας πίστευαν στην έννοια της συνθήκης…

Δημήτρης: Ποια συνθήκη μωρέ; Δεν μας άφησαν πέτρα για πέτρα! Μία χούφτα χώμα για να καλύψουμε τα πτώματα. Αυτό είχαν οι δικοί μας. Γι’ αυτό έφυγαν και οι δικοί μου. Δεν ήθελαν να πεθάνουν δύο φορές.

Κώστας: Αυτή είναι η ελληνική αθανασία!

Δημήτρης: Τι θες να πεις;

Κώστας: Είναι η ικανότητα να πεθαίνεις δύο φορές!

Δημήτρης: Μα εγώ θέλω να ζήσω!

Κώστας: Αυτό είναι άλλο θέμα! Δεν επέλεξες σενάριο…

Δημήτρης: Έτσι που τα έφερε η ζωή, τι μπορούσα να κάνω;

Κώστας: Εδώ ολόκληροι λαοί δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι… Κι οι λαοί είναι μόνοι μετά τον θάνατο.

Δημήτρης: Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτούς, κανείς δεν μιλάει για μας.

Κώστας: Μερικοί μιλούν… Ποιοι τους ακούν όμως;

Δημήτρης: Γιατί δεν κάνουν περισσότερα έργα;

Κώστας: Αν είχαμε έρθει από την αρχή θα ξέραμε…

Δημήτρης: Αμάν αυτή η αρχή! Χρόνος . Δεν μπορούσα να έρθω πιο νωρίς!

Κώστας: Είναι γενικό!

Δημήτρης: Ποιο πράγμα;

Κώστας: Να προλαβαίνουμε μόνο το τέλος. Σιωπή . 

Τέλος του διαλείμματος.