Στον ίδιο κινηματογράφο. Το έργο συνεχίζει και βλέπουμε στη σκηνή ένα γέρο ταξιτζή να αγκαλιάζει τη γυναίκα του. Φαίνεται χαρούμενος. Εκείνη τη στιγμή δύο άτομα κάθονται στις θέσεις τους αθόρυβα. Κανείς μέσα στον κινηματογράφο δεν τους πρόσεξε.

Άγνωστη: Γιατί μας έφερες εδώ; Το έργο αρχίζει…

Άγνωστος: Το έργο δεν έχει σημασία. Το έχουμε ήδη ζήσει.

Άγνωστη: Μα τότε;

Άγνωστος: Κοίτα τον κινηματογράφο…

Άγνωστη: Κοιτάζοντας παντού. Τι έχει;

Άγνωστος: Μίλα πιο δυνατά.

Άγνωστη: Θα μας ακούσουν… O άγνωστος τής κάνει νόημα πως όχι. Θες να μου πεις πως δεν μας ακούν…

Άγνωστος: Κανείς δεν προσέχει τους αγνώστους. Χρόνος. Είναι σαν να μην υπάρχουμε.

Άγνωστη: Μόνο οι ταξιτζήδες μιλούν με τους αγνώστους.

Άγνωστος: Είναι το σημείο επαφής…

Άγνωστη: Οι νέες πόρτες της κοινωνίας.

Άγνωστος: Όχι ακριβώς διότι κάποτε κλείνονται.

Άγνωστη: Όπως ο ταξιτζής μας;

Άγνωστος: Είχε χρόνια που μας περίμενε… Αργήσαμε!

Άγνωστος: Πόσο;

Άγνωστος: Κοίτα την ταινία…

H άγνωστη βλέπει τον ταξιτζή με τη γυναίκα του.

Ταξιτζής: Ήρθαν, ήρθαν!

Γυναίκα: Πότε;

Ταξιτζής: Σήμερα!

Γυναίκα: Κυριακή…

Ταξιτζής: Και τώρα δεν ξέρω πού είναι…

Γυναίκα: Μα γιατί τους άφησες να φύγουν;

Ταξιτζής: Μόνο εκείνοι ξέρουν πώς να πάνε εκεί.

Γυναίκα: Τους έδωσες το ταξί;

O ταξιτζής κλείνει την πόρτα.

Έξω από τον κινηματογράφο, οι δύο άγνωστοι παίρνουν το ταξί.

Άγνωστη: Πού πρέπει να πάμε τώρα;

Άγνωστος: Εκεί που κρύβεται η γέφυρα…

Άγνωστη: Στο ακίνητο καράβι;

Άγνωστος: Εκεί άρχισε το ταξίδι, εκεί πρέπει να πάμε.

Άγνωστη: Είναι λοιπόν το νέο σημείο αναφοράς.

Άγνωστος: Θα φτάσουμε νύχτα… Με τα αστέρια στο στόμα…

H άγνωστη βάζει το κεφάλι της πάνω στον ώμο του αγνώστου.

Βλέπουμε το ταξί να διασχίζει το πλάνο.

H άγνωστη απαντά στο κινητό της. Τη βλέπουμε αλλά δεν την ακούμε.

Αλλαγή σκηνής.

Μιλάει η γυναίκα του ταξιτζή στο τηλέφωνο…

Γυναίκα: Τι κρίμα που δεν σας είδα… O άντρας μου σας περίμενε… Όταν μου το είπε δεν το πίστευα… Aλλά ήταν τόσο χαρούμενος… Δεν ξέρω τι του είπατε. Πάντως του αλλάξατε τη ζωή… Να ‘στε καλά παιδιά μου!

Αφήνει το ακουστικό.

Άγνωστη: Ήταν η γυναίκα του ταξιτζή…

Άγνωστος: To φαντάστηκα, στην ώρα της…

Άγνωστη: Πώς ήξερες ότι θα έπαιρνε;

Άγνωστος: To τηλέφωνό μας είναι γραμμένο πάνω στην κάρτα μου.

Άγνωστη: Ναι, αλλά γιατί τώρα;

Άγνωστος: To κερί της μνήμης… Τόσα χρόνια ζούσε μέσα στη λήθη. Χρόνος. To νησί ήταν μια απαγορευμένη μνήμη!

Άγνωστη: Οι συνθήκες του το είχαν απαγορεύσει!

Άγνωστος: Πόσες γενιές κατέστρεψε μία υπογραφή…

Άγνωστη: Και τώρα τι μπορούμε να κάνουμε;

Άγνωστος: To παρελθόν τους δεν έχει μέλλον. Θα ανατρέψουμε τα πράγματα.

Άγνωστη: Θα δώσουμε ένα παρελθόν στο μέλλον μας.