Αν και η θέση της Ελλάδας μπορεί να φανεί ιδιόρρυθμη στο ευρωπαϊκό πλαίσιο θεωρούμε ότι θα ήταν λάθος να τη διαφοροποιήσουμε σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη. Η έννοια του κράτους αλλάζει με το ευρωπαϊκό υπερκρατικό στοιχείο και είναι αποτελεσματικότερο να το εξετάσουμε ως ένα πολύπλοκο δίκτυο σε ένα περίπλοκο σύμπλεγμα. Με αυτή την δικτυακή προσέγγιση τροποποιούμε και τον όρο του ανταγωνισμού.

Το άνοιγμα συνόρων που αποτελεί η πρόσφατη διεύρυνση δεν είναι συγκρίσιμο με τα προηγούμενα βήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ πρώτα η Ευρωπαϊκή Ένωση απορροφούσε σταδιακά λίγα κράτη μέλη για να μπορέσει να διατηρήσει τη σταθερότητά της, τώρα στην ουσία Ευρωπαϊκή Ένωση πέρασε σε μία μη γραμμική φάση. Δομικά πρόκειται για μία αναδίπλωση των Ευρωπαϊκών δυνάμεων τόσο για να σταθεροποιηθεί το γεωστρατηγικό της πλαίσιο και για να αλλάξει την μορφή του οικονομικού της πεδίου.

Με το νέο μέγεθός της και την ποικιλία του εργατικού στοιχείου υπάρχει η δυνατότητα της εφαρμογής των πολυεθνικών δεδομένων σε ένα μετα-εθνικό πλαίσιο. Με την μη γραμμική της ανάπτυξη και την πολυπλοκότερη της δικτύωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να ενισχύσει δυναμικά την πολυτοπική της προσέγγιση των οικονομικών προβλημάτων. Άρα η επινόηση νέων μαθηματικών μοντέλων είναι αναγκαία διότι οι παράγοντες είναι πολλαπλοί, σε ποικίλες μορφές με εκθετικές επιπτώσεις.

Επιπλέον η πολυπλοκότητα των κινήσεων των αγορών που έχει δείξει τις αδυναμίες των μοντέλων του τα τύπου Gauss παρόλο την κατανόηση που έχουμε του νόμου του Pareto και της θεωρίας των κυμάτων του Elliot μας υπενθυμίζει ότι οι γνώσεις μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν δίχως μακραία μνήμη πράγμα το οποίο μας αναγκάζει να προσεγγίσουμε διαφορετικά τα λεπτοκυρτικά προβλήματα. Ακόμα και τα μοντέλα του τύπου iid-α-stable έχουν σοβαρές ανωμαλίες κλίμακας αν και έχουν τη δυνατότητα να εξηγήσουν τα φαινόμενα Νοέ και Joseph που εισήγαγε για πρώτη φορά ο Mandelbrot.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο σημαντικό θα είναι να γνωρίζουμε τα ιστορικά δεδομένα των νέων κρατών-μελών που θα ενσωματωθούν και τα οποία θα φέρουν στην επιφάνεια βαθιά φαινόμενα και θα δημιουργήσουν νέες διακλαδώσεις της ολικής συμπεριφοράς της πολλαπλής αγοράς. Εφόσον δεν έχουμε πια τη δυνατότητα της ανεξαρτησίας των κινήσεών μας πρέπει να αναπτύξουμε της γνώσεις μας και τις τεχνικές μας γενικεύοντας τις θεωρίες παιγνίων και αγορών εμπλέκοντας φρακταλικές δομές έτσι ώστε να παίξουμε ένα δυναμικό ρόλο σε ένα πλαίσιο που υπερβαίνει τα κρατικά δεδομένα με την ολιστικότητά του.