Η πρωτοβουλία που πήρε ο Γιώργος Νταλάρας για την επαναλειτουργία του γυμνασίου στο Ριζοκάρπασο παίρνει σιγά σιγά τη μορφή ενός συμβόλου που ζωντανεύει και πάλι. Οι θέσεις του ΟΗΕ και η επίσημη απάντηση του Ταλάτ δεν αποτελούν πια εμπόδια για την υλοποίηση του ελληνικού ιδανικού. Το Ριζοκάρπασο από χωριό μαρτυρίου μπορεί να γίνει πόλη φάρος για το ελληνικό πνεύμα. Η επιμονή των προσπαθειών, η υπομονή των εγκλωβισμένων και η αναμονή των αποτελεσμάτων έφτασε σε μια κρίσιμη φάση. Με αυτήν την νέα κίνηση, κανείς πια δεν μπορεί να πει ότι ξεχάσαμε τους εγκλωβισμένους μας, κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο αγώνας τους ήταν μάταιος. Το σύμβολό τους πρέπει να γίνει παράδειγμα της αντίστασης του ελληνικού πνεύματος ενάντια του κατοχικού καθεστώτος. Δεν είναι μόνο ένα θέμα διαπραγμάτευσης, είναι και θέμα ηθικής. Έτσι δεν πρέπει τα παιδιά μας να νιώθουν ότι καταπατούνται τα δικαιώματά τους την ώρα του μαθήματος, αλλιώς τι αξία θα είχε η πολιτική μας;

Διότι οι γονείς τους θυσίασαν τη ζωή τους και την καθημερινότητά τους για να υπάρχει ελληνικό στοιχείο στα κατεχόμενα. Και εμείς τωρά δεν μπορούμε να θυσιάσουμε και τα παιδιά τους για πολιτικούς λόγους. Η λειτουργία του γυμνασίου δεν είναι όμως μια παράκληση, πρέπει να είναι μια διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η συνέχεια του κυπριακού και του ελληνικού αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου. Τα σύμβολα μπορεί να ζωντανεύουν και πάλι αλλά για να ζήσουν πρέπει να υπάρχει και η ανάλογη γη. Αν αυτή νιώθει ότι οι άνθρωποι που γέννησε δε θα την παρατήσουν για να ζήσουν απαλαγμένοι από κάθε ευθύνη. Το γυμνάσιο στο Ριζοκάρπασο μας υπενθυμίζει το ρητό του μεγάλου συγγραφέα Ντοστογιέφσκι: Είμαστε υπεύθυνοι για όλα μπροστά σε όλους.