Ενώ στην ουσία, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρουν νέες δυνατότητες στην επίλυση του Κυπριακού, παρατηρούμε ή μια αδρανοποίηση της κατάστασης ή μια κινητικότητα που προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση. Δηλαδή όχι μόνο δεν υπάρχει σωστή προετοιμασία για την αναμενόμενη ημερομηνία της ημερομηνίας αλλά επιπλέον δεν υπάρχει συνέχεια του έργου που έχει καταλήξει σε σε αυτήν την εν δυνάμει δυναμική κατάσταση. Και δεν είναι μόνο η αποχή του λαού που αποτελεί την κυριότερη αιτία της αδρανοποίησης. Το πραγματικό πρόβλημα στην επίλυση του κυπριακού με τα τωρινά δεδομένα είναι ότι δεν υπάρχει κοινό όραμα.

Μερικοί από τους δικούς μας πιστεύουν ότι η τωρινή κατάσταση είναι μια μορφή λύσης, άλλοι ότι αποτελεί μια προδοσία και άλλοι ακόμα ότι είναι χαμένη. Η γενική αντίληψη του λαού δεν είναι πια ξεκάθαρη. Βέβαια, η έλλειψη της γνώσης των στρατηγικών κινήσεων που γίνονται δε βοηθάει την κυπριακή συνείδηση και τη μαχητικότητα, ούτε και η μη αξιολόγηση των ενδιάμεσων στόχων. Ενώ, όντως, η θέση της Κύπρου είναι αντικειμενικά καλύτερη σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φάσεις. Επιπλέον η ιστορία των τελευταίων μηνών έχει αποδείξει σε όλους ότι τα σενάρια καταστροφής δεν ισχύουν.

Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν τώρα πάμπολες κινήσεις διπλωματικές και όχι, σε σχέση με το ευρωπαϊκό σύνταγμα και με την ημερομηνία της αρχής των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Το γενικό πρόβλημα είναι ότι πολλές παρατάξεις από διάφορα κράτη μέλη προσπαθούν να συσχετίσουν αυτές τις δύο ανεξάρτητες αποφάσεις. Και ακόμα και αν δεν είναι γνωστό το τελικό αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών, η μόνη ύπαρξή τους αποτελεί ένα νοητικό εμπόδιο, το οποίο σίγουρα θα εκμεταλλευτούν οι μη ευρωπαίοι διπλωμάτες για να πετύχουν το στόχο τους.

Μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο είναι πολύ γενικό σε σχέση όχι μόνο με την Κύπρο αλλά και με την Ελλάδα, το κυπριακό πρόβλημα θα γίνει μόνο ένας τοπικός παράγοντας αν δεν το παρουσιάσουμε σωστά σε όλα τα άλλα κράτη μέλη. Διότι οι διαπραματεύσεις θα έχουν πια σχέση μόνο και μόνο με το ευρωπαϊκό όραμα που αντιπροσωπεύει το ευρωπαϊκό σύνταγμα. Και μερικά κράτη μέλη για να πετύχουν αυτόν τον σημαντικό στόχο και σκοπό μπορεί να θυσιάσουν άλλα συμφέροντα, τα οποία θα είναι λιγότερο ουσιαστικά για την εξέλιξη της ευρωπαϊκής οντότητας. Είναι λοιπόν αναγκαίο για όσους πιστεύουν και παλεύουν για τον κυπριακό αγώνα να επινοήσουν τρόπους και υλοποιήσεις που θα ενσωματώνουν το δικό μας πρόβλημα σε αυτό το αναγκαίο κοινό όραμα. Όμως για να επιτευχθεί αυτός ο περίπλοκος στόχος πρέπει να ενεργοποιήσουμε ορθά τις στρατηγικές και τακτικές μας κινήσεις δίχως να περιμένουμε περισσότερο διότι δεν είμαστε πια σε φάση ετοιμότητας αλλά προετοιμασίας.