Ένας ζωγράφος διασχίζει έναν πίνακα με μια κίτρινη γραμμή. Το τοπίο είναι αφαιρετικό. Περιέχει όμως μερικά στίγματα ζωής. Το εργαστήριό του είναι γεμάτο μουσική. Οι πινελιές του ακολουθούν τις νότες της συναυλίας. Η μουσική όπως και η ζωγραφική είναι άγνωστη.

Ειρήνη: Ποιο είναι το νόημα της γραμμής;

Ζωγράφος: Δεν ξέρω ακριβώς… Χρόνος. Σκεφτόμουνα ένα ταξί.

Ειρήνη: Της Αθήνας;

Ζωγράφος: Ναι, της Αθήνας.

Ειρήνη: Θέλεις να φύγεις;

Ζωγράφος: Όχι. Σιωπή. Θέλω να έρθουν!

Ειρήνη: Ποιοι;

Ζωγράφος: Οι άγνωστοι…

Ειρήνη: Οι γνωστοί δεν φτάνουν;

Ζωγράφος: Ο πίνακας χρειάζεται ένα νέο στοιχείο.

Ειρήνη: Μα γιατί;

Ζωγράφος: Λείπει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο…

Ειρήνη: Για ποιο πρόσωπο μιλάς;

Ζωγράφος: Μια εικόνα… Χρόνος. Μια βυζαντινή εικόνα…

Ειρήνη: Πού την είδες;

Ζωγράφος: Δεν ξέρω, θυμάμαι μόνο αυτά τα χείλη δίχως χαμόγελο. Σιωπή. Ήταν μια σπάνια εικόνα…

Ειρήνη: Ένα χαμόγελο; Χρόνος. Όλα αυτά για ένα χαμόγελο;

Ζωγράφος: Αν ήξερες τι θα έδινα γι’ αυτό το άγνωστο χαμόγελο!

Ειρήνη: Είσαι σοβαρός;

Ζωγράφος: Σαν την πληγή της πινελιάς πάνω στον πίνακα.

Αλλαγή.

Άγνωστη: Τι όμορφο τοπίο…

Άγνωστος: Τι νιώθεις;

Άγνωστη: Νιώθω την απουσία της πέτρας.

Άγνωστος: Εδώ όλη η μνήμη είναι χαραγμένη πάνω στο ξύλο.

Άγνωστη: Πού είναι οι άνθρωποι;

Άγνωστος: Οι μισοί κάτω από τις πέτρες και οι άλλοι μισοί πάνω στο ξύλο.

Άγνωστη: Πότε σταμάτησε η ιστορία;

Άγνωστος: Όταν τους έλειψε το γαλάζιο.

Άγνωστη: Το γαλάζιο;

Άγνωστος: Εκείνη την εποχή είχε το χρώμα του ήλιου.

Άγνωστη: Σαν το ταξί μας…

Άγνωστος: Μια γραμμή πάνω στον ορίζοντα.

Άγνωστη: Ποιος να ζωγράφισε αυτό το τοπίο;

Άγνωστος: Ο ζωγράφος του γαλάζιου… Σιωπή.

Στο σπίτι της Μαρίας. Στο σαλόνι …

Μαρία: Ήρθες και πάλι σαν τον μικρό Κωνσταντίνο;

Κώστας: Μόνο που δεν έχω ασημένια πέταλα!

Η Μαρία γελά.

Μαρία: Αυτήν τη φορά δεν θέλεις ιστορίες…

Κώστας: Όχι, ήρθα να σου πω τη δική μου. Χρόνος. Έχεις ακούσει για τους Φιλικούς;

Μαρία: Όχι, ποιοι είναι;

Κώστας: Ανήκουν στην ιστορία μου.

Μαρία: Πότε άρχισε;

Κώστας: Ένα χρόνο μετά την αρχή. Χρόνος. Ο Κομιζόπουλος ήταν Θρακιώτης από τη Φιλιππούπολη.

Μαρία: Ζούσε και αυτός στα ξένα.

Κώστας: Όλοι ζούμε στα ξένα όμως λίγοι το ξέρουν…

Μαρία: Αυτός το ήξερε.

Κώστας: Ναι, ήταν ο τέταρτος Φιλικός.

Μαρία: Γιατί μου λες γι’ αυτόν;

Κώστας: Για να σου δείξω ότι μπορούμε… Χρόνος. Ο Κομιζόπουλος ήταν δικός μας.

Μαρία: Θέλεις να πεις ότι και οι δικοί μας μπορούν να κάνουν κάτι;

Κώστας: Ναι, και εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε.

Μαρία: Πες και άλλα για την ιστορία σου.

Κώστας: Κανείς δεν ήξερε αυτούς που κατατάχθηκαν στον Ιερό Λόχο.

Μαρία: Ακόμα και οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτι το ιερό…