941 - Το φιλί και το δάκρυ
Ν. Λυγερός
Αλέξανδρος: Τι με ήθελες;
Ειρήνη: Ήθελα να βρεθούμε…
Αλέξανδρος: Γιατί;
Ειρήνη: Εσένα δεν θα σε προσέξουν…
Αλέξανδρος: Ποιος δεν θα με προσέξει;
Ειρήνη: Μόνο ο Θεός σε προσέχει!
Αλέξανδρος: Και η γιαγιά μου!
Ειρήνη: Ναι, αγάπη μου, έχεις δίκιο… Και η γιαγιά σου…
Αλέξανδρος: Πες μου λοιπόν! Χρόνος.
Ειρήνη: Διστακτική. Ξέρεις τι είναι μια εικόνα;
Αλέξανδρος: Η γιαγιά μου έχει πολλές.
Ειρήνη: Αυτή, όμως, είναι μοναδική.
Αλέξανδρος: Νόμιζα πως όλες είναι μοναδικές.
Ειρήνη: Ναι, σωστά. Χρόνος. Αυτή είναι διαφορετική. Χρόνος. Είναι από την Πόλη!
Αλέξανδρος: Από την Πόλη;
Ειρήνη: Είναι ένα μικρό αντίγραφο από τη μεγάλη…
Αλέξανδρος: Μα τότε δεν είναι μοναδική…
Ειρήνη: Αυτήν ψάχνουν όμως!
Αλέξανδρος: Ποιοι;
Ειρήνη: Τα τσεκούρια της σελήνης.
Αλέξανδρος: Δεν σε καταλαβαίνω…
Ειρήνη: Δεν πειράζει… Σημασία έχει να κρατήσεις αυτήν την εικόνα μαζί σου.
Η Ειρήνη δίνει στο παιδί μια μικρή εικόνα. Ο Αλέξανδρος την κοιτάζει.
Αλέξανδρος: Είναι παράξενη… Χρόνος. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια εικόνα.
Ειρήνη: Αυτό ήθελα να σου πω.
Ο μικρός ξανακοιτάζει την εικόνα και τη φιλά.
Ειρήνη: Όχι, δεν κάνει!
Αλέξανδρος: Μα, και η Παναγιά φιλά τον Χριστό!
Ειρήνη: Άλλο η Παναγιά!
Αλέξανδρος: Εγώ την αγαπώ.
Ειρήνη: Τι σχέση έχει αυτό με το φιλί;
Αλέξανδρος: Όταν αγαπάμε κάποιον, λέει η γιαγιά, πρέπει να πονάμε για αυτόν.
Σκύβει το κεφάλι του.
Ειρήνη: Συγγνώμη, Αλέξανδρε, δεν ήθελα να σε πληγώσω.
Αλέξανδρος: Εκείνη ξέρει ότι θα πεθάνει. Χρόνος.
Ο μικρός Αλέξανδρος κλαίει.
Ειρήνη: Μην ξεχάσεις! Δεν πρέπει να τη δείξεις σε κανέναν!
Αλέξανδρος: Σκουπίζει τα δάκρυά του με το μανίκι του. Εντάξει! Χρόνος. Ξέρω πού θα την κρύψω!
Ειρήνη: Μη μου το πεις! Δεν πρέπει να το ξέρω!
Αλέξανδρος: Δεν θα το πω σε κανέναν!
Αφήνει την εικόνα πάνω στο τραπέζι.
Ειρήνη: Εκτός από τον άγνωστο… Χρόνος.
Αλέξανδρος: Ποιος είναι ο άγνωστος;
Ειρήνη: Θα μάθεις σε λίγο… Χρόνος. Όλοι τον περιμένουν…
Αλέξανδρος: Καλώς.
Ειρήνη: Μου φαίνεται παράξενο που δεν σου το είπε η γιαγιά σου… Χρόνος. Εκτός αν… Χρόνος. Α, κατάλαβα τώρα… Σου είπε να μην πεις τίποτα… Έχει δίκαιο, είναι το μυστικό μας.
Αλέξανδρος: Ο άγνωστος ξέρει για την εικόνα;
Δείχνει την εικόνα.
Ειρήνη: Ναι. Σιωπή. Είναι από τους λόγους του ερχομού του.
Αλέξανδρος: Έρχεται από μακριά;
Ειρήνη: Πρέπει να φύγω τώρα…
Αλέξανδρος: Δεν απάντησες!
Ειρήνη: Και μην ξεχάσεις! Σε κανέναν!
Αλέξανδρος: Δεν θα ξεχάσω, δεν θέλω να πεθάνεις.
Ειρήνη: Αχ, αυτή η γιαγιά! Σου έμαθε πολλά και είσαι τόσο μικρός!
Αλέξανδρος: Δεν είμαι μικρός πια. Η Ειρήνη τον αγκαλιάζει και τον σηκώνει. Ο μικρός Αλέξανδρος την αγκαλιάζει και αυτός. Τότε του δίνει ένα φιλί στο λαιμό και δακρύζει κοιτάζοντας την εικόνα ακουμπισμένη πάνω στο τραπέζι. Τώρα ξέρεις και εσύ πως θα πεθάνω.