Όπως τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αργοπορούν για να πάρουν μια σταθερή απόφαση σχετικά με την υποψηφιότητα της Τουρκίας, τα κόμματα κάθε κράτους-μέλους έχουν να αντιμετωπίσουν τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους τους. Έτσι, στα κράτη-μέλη όπου υπάρχει μια επαφή για ιστορικούς λόγους με το τουρκικό στοιχείο όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάδα και η Κύπρος, τα κόμματα κινητοποιούνται διότι το διπλωματικό περιθώριο είναι πολύ μικρό αν θέλουν την αποδοχή του λαού. Μόνο που καθένα από αυτά τα κράτη έχει τη δική του ιστορική και πολιτική προσωπικότητα και οι στρατηγικές που πρέπει ν’ ακολουθήσουν τα κόμματά τους είναι διαφορετικές όχι μόνο στην παρουσίασή τους, αλλά και στην ουσία τους. Και ενώ η στρατηγική σκέψη είναι η τέχνη της αφόπλισης του αντιπάλου γνωρίζοντας ότι και αυτός προσπαθεί από την πλευρά του να κάνει το ίδιο, στην προκειμένη περίπτωση δεν αντιμετωπίζουν τον πραγματικό τους αντίπαλο στις προετοιμασίες των διαπραγματεύσεων αλλά το λαό του που στην ουσία έχει μοντελοποιηθεί ως κοινό ενός περίπλοκου θεάματος. Μόνο που τώρα οι λαοί δεν θέλουν αυτόν το ρόλο. Έτσι το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας αποφάσισε να διαμορφώσει την αρχική του άποψη. Ενώ προωθούσε την αποδοχή της ένταξης δίχως ιδιαίτερους όρους, τώρα έθεσε όρους τυπικά γαλλικούς όσον αφορά στο πνεύμα τους. Δηλαδή με άλλα λόγια, δεν αφορούν άμεσα τη γαλλική πραγματικότητα, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα με την ευρύτερή τους έννοια μα και πιο συγκεκριμένα την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και την επίλυση του Κυπριακού. Πρακτικά το τελευταίο σημείο είναι το πιο σημαντικό από όλα διότι χτυπά άμεσα την τωρινή κυβέρνηση της σημερινής Τουρκίας και μάλιστα παρόλο που ο πρωθυπουργός της ανακοίνωσε σε γαλλικό κρατικό κανάλι ότι η Τουρκία έλυσε αυτό το πρόβλημα. Ο αρμενικός όρος είναι επιπλέον κατανοητός εφόσον η Γαλλία είναι ένα από τα πρώτα κράτη που αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων πράγμα το οποίο προκάλεσε διπλωματικό πρόβλημα με την Τουρκία. Όσο για το γενικό πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εντελώς παραδοσιακό για τα γαλλικά δεδομένα και ο συμβατικός τότε χαρακτήρας εξασφαλίζει στο συγκεκριμένο κόμμα μια θετική αντικειμενικότητα. Όλο αυτό το σύστημα είναι αναγκαίο και αποτελεί την τομή των συνόλων των επιχειρημάτων. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτήν την τομή. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλα επιχειρήματα και ειδικά επιχειρήματα που αφορούν και το γαλλικό πληθυσμό. Μόνο που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν όλα διότι εμπλέκονται και με την κρατική διπλωματία και με τη σύνθεση του λαού. Μετά από τους όρους του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Προέδρου της κυπριακής βουλής, οι όροι του γαλλικού κόμματος έρχονται να ενισχύσουν και να συμβάλουν με το ύφος τους σε ένα ευρωπαϊκό μέτωπο που γίνεται όλο και πιο δυναμικό και απαιτητικό.