Andante

Άννα, Γιάννες, Λουκάς, Μάρκον, Ματθαίον.

Στη σκηνή, διακρίνουμε με δυσκολία τις σιλουέτες δύο προσώπων δεμένων σε καρέκλες. Φαίνονται κατάκοποι. Τα κεφάλια τους γερμένα σε άθλια κατάσταση προς το κρύο πάτωμα. Σιωπή. Ξαφνικά, τους ρίχνουν παγωμένο νερό. Σηκώνουν τα κεφάλια απότομα. Την ίδια στιγμή, ένα έντονο φως πέφτει πάνω τους.

Άννα

Το τέλος έν’ ατό;

Γιάννες

Γιοχ, ατό έν’ η αρχή!

Άννα

Καμίαν κι θα τελείται ατό;

Γιάννες

Θέλ’νε μας ζωντανούς… Χρόνος.

Άννα

Για τόποιον;

Γιάννες

Εάν αποθάνομε, οι άλλ’ που θα ζούνε θα θυμούνταν-εμας… Χρόνος. Θέλ’νε να ανασπάλλουμε!

Άννα

Πως να ανασπάλλομε έναν γενοκτονίαν;

Γιάννες

Κάποιοι εποίκαν’ α, άλλ’ πα θα εφτάν’ α.

Άννα

Ατό ’κ’ έχ’ ναμούσ’!

Γιάννες

’Κι χρειάσκεται να έχ’νε ναμούσιν για να ζουν.

Άννα

Θεέ μ’! Γέρνει  το κεφάλι.

Γιάννες

Στά ολόρθα, τερούνε μας.

Άννα

Οι φονάδες -ι- μουν ’κι’ τρομάζ’νε με, τα κορμίαν-εμούν είν’ που τρομάζ’νε με.

Γιάννες

Θέλ’νε μανάχον το νιέτ-εμουν!

Άννα

Να δέχκουμες τ’ ανάσπαλμαν… Σιωπή

Γιάννες

Όσον θα είμες αδά, οι άλλ’ θα αγωνίσκουνταν  για τ’ εμάς.

Άννα

Αρ’ ’κ’ είμες μαναχοίν-εμουν;

Γιάννες

Πάντα μαναχοί είμες, άμα οι άλλ’ πα, μοιράγουνταν την μαναχίαν-ατούν.

Άννα

Οι ανθρώπ’ με τα τσακωμένα φτερά;

Γιάννες

’Κ’ είναι ολόεν τσακωμένα… Χρόνος.

Άννα

Όσον είνας απ’ εμάς έν’ ζωντανός, το ανάσπαλμαν ’κι θα νικά καμίαν.

Γιάννες

Γιοχ, όσον είνας απ’ όλτς-εμουν ’κι θα δέχκεται το θάνατον τη μνήμης.

Τους καλύπτει το σκοτάδι.

Άννα

Γιάννε! Γιάννε!

Γιάννες

Αδά είμαι, ’ς σο γιάνι σ’.

Άννα

Ξάν θα κρούγ’νε μας;

Γιάννες

Ναι, αμά ’κι’ θα αφίνομ’ ατς. Χρόνος. Ίλα, μ’ ανοίεις το στόμα σ’…

Ακούγονται χτυπήματα και υπόκωφοι θόρυβοι. Μετά αρχίζει η δεύτερη κίνηση της εβδόμης του Ludwig van Beethoven. Allegretto (Marcia funebre).

Απόλυτο σκοτάδι.

Στην άκρη της σκηνής.  Τρία πρόσωπα συνομιλούν χαμηλόφωνα.

Ματθαίον

Επίασαν δύο τ’ εμετέρτς… Σιωπή. Την Άννα και τον Γιάννε.

Μάρκον

Πρεπ’ να φέρουμε τ’ απάν’  αφκά, για να αφίν’ ατς ελεύθερους.

Λουκάς

Εξέρτς που κρατούν-ατς;

Ματθαίον

Ακόμαν ’κι’ ξέρω…

Μάρκον

Πρεπ’ να αγληγορούμε.

Λουκάς

Ευτάνε ότι επορούν… Πολλά γαρτς μην είσαι μαζίν-ατουν…

Ματθαίον

Πουρνά θα εξέρουμε που ευρίουνταν.

Μάρκον

Άμα τέρεν, πρεπ’ να ευρίκομ-ατς ζωντανούς.

Λουκάς

Κι αρ’ ζωντανοί, θα είναι.

Μάρκον

Ντο θέλτς να λες;

Ματθαίον

Ο Λουκάς έχ’ δίκαιον, σίγουρα ζωντανοί θα είναι.

Μάρκον

Ατότε ’κ’ εγροικώ…

Λουκάς

Να συντάουμες με τ’ ατείντς… Ατό θέλ’νε.

Μάρκον

Άμα σ’ όποιο θα συντάουμες; Χρόνος. Την αληθείαν ουλ’ εξέρ’ν’ ατο.

Ματθαίον

Ουλ’ εξέρ’ν’ το, άμα οι πολλοί ανασπάλ’ν’ ατο.

Μάρκον

Αλλάζ’νε τ’αχούλ’-ατουν…

Λουκάς

Ατείν’ το μόνο που θέλ’νε έν’ να θανατώνε τη μνήμη.

Μάρκον

Η γενοκτονία ’κι’ κανείτετς.

Ματθαίον

Γιοχ! Χρόνος. Ατέν πρέπ’ να ανασπάλλομ’ ατεν.

Λουκάς

Κανείς-εμουν ’κι’ θα δέχκετ’ ατο.

Ματθαίον

Ατότε εμείς πα πρεπ’ να ανασπάλκουμες.

Μάρκον

Αρ’ ατό θέλ’νε. Χρόνος. Να νεβζήνε κάθαν ιχνάρ’ τη μνήμης.

Ματθαίον

Μανάχον αραέτσ’ θα αγωνίσκουνταν βίρε να εμπαίνε…

Λουκάς

Τεά ο κόσμος ακούει μανάχον τοι φονάδες.

Μάρκον

Αέτσ’ παγιδέζ’νε τα θύματα. Χρόνος. Πρέπ’ να ευρίκομ-ατς όσον επορούμε αγλήγορα.

Ματθαίον

Ατό θα αγωνίσκουμες να ευτάμε.

Λουκάς

Δόσ’ ατς έναν ξάι χρόνον.

Μάρκον

Πόσον χρόνον έχ’νε η Άννα κι ο Γιάννες; 

Ματθαίον

Θα ταγιανίζ’νε το ντώσιμον.

Λουκάς

Ναι, για τ’ ατό είμαι σίγουρος.

Μάρκον

Όσον πόσο κι άλλο γουρπάνε θα χρέσκουνταν για να ζει η μνήμην των λαών;

Λουκάς

Όσον  θα είναι ’ς  σην ζωήν στρατιωτικά καθεστώτα, εμείς πρέπ’ να αγωνίσκουμες.

Ματθαίον

Να αγωνίσκουμες απέσ’ σ’ ιχμαλλούκ…

Μάρκον

Και απέσ’ ’ς  σην απομόνωση τη κοσμί’.

Λουκάς

Μανάχον αραέτσ’ θα ’ίνουμες ανθρώπ’…

Μάρκον

Η μνήμην έν’ έναν κομμάτ’ τ’ Ανθρωπότητας απέσ’ ’ς σον άνθρωπον.