Σ’ ένα μικρό σπίτι, ένα δωμάτιο φωτίζεται μ’ ένα γλυκό φως. Εκεί, βλέπουμε μια σκιά συνοδευμένη από τη σιωπή. Ακούμε τον ήχο του κουδουνιού.

Σοφία

Ατείν’ είν’!

Η σιωπηλή  φιγούρα απομακρύνεται και επιστρέφει με την ομάδα.

Μάρκον

’Κ’ εθέλναμε να ενέγκαζαμ’ εσε θεία, άμα έπρεπε να έλεπαμ’ εσε.

Σοφία

Πολλά καλά εποίκετεν παιδία μ’.

Μάρκον

Θεία θέλομεν να βοηθάς μας..

Σοφία, Δείχνοντας την καρέκλα της.

Εδέβανε τα χρόνε μ’ κι άλλο ’κ’ επορώ να βοηθώ κανείναν.

Η σιωπηλή φιγούρα απλώνει το χέρι, αγγίζει τη Σοφία στον ώμο κι εκείνη αφήνει να της ξεφύγει ένα χαμόγελο.

Αν ’κ’ εσώπανα, ατώρα ’κι’ θα ευρίουμ’νε ’ς σην ζωήν.

Μάρκον

Μη λες ατο θεία… Χρόνος. Ίλαμ ατώρα…

Σοφία

Γιάτι ατώρα;

Γιάννες

Γιατί πρεπ’ να τελένομεν είναν τρανόν αγώναν.

Σοφία

Είναν αγώναν;

Λουκάς

Να ευτάμεν έναν έργον… Σιωπή.

Σοφία

Τ’ εμόν η ζωή τελείται και πάει.

Άννα

Άμαν τ’ έργο σ’ πρεπ’ να μαθάν’ ατο ούλ’.

Σοφία

Είμαι ατέ π’ εγλύτωσεν ας έναν γενοκτονίαν που ’κ’ έν’ αναγνωρισμένον. Χρόνος. Τ’ εμόν τ’ έργον πουθέν ’κ’ έν’.

Ματθαίον

Γιοχ, ατό ’κ’ έν’ η αληθείαν!

Σοφία

Αραέτσ’ χάμαι απέσ’ ’ς σ’ ανάσπαλμαν και απέσ’ ’ς σ’ ιχμαλλούκ τη κοσμί’. Ας άλλ’ τη μερέαν οι άλλ’παζαρεύνε το μέλλον τοι παιδίων-εμουν με τ’ ατείντζ πη θανατώνε το παρελθόν-εμουν.

Μάρκον

Θεία για τ’ ατό ευρίουμες αδά!

Σοφία

Πολλά έργεψετε παιδία μ’.

Μάρκον

Πολλά έργεψαμε;

Σοφία

Όλ’ οι άλλ’ π’ έταν’ μαζί μ’, απόθαναν. Χρόνος. Είμαι η τελευταίισα ας ατείνζ π’ έζησαν. Υστερνά απ’ εμέν’, κανείς ’κι’ θα επορεί να κατηγοράτς.

Λουκάς

Θα εφτάνουμε ’ς σο Ευρωπαϊκόν Δικαστήριον για τ’ Ανθρωπίων τα Δικαιώματα.

Σοφία

Χωρίς χαρτία, ’κι’ θα επορούν…

Ματθαίον

Κι αρ’ θεία εσύ είσαι το ζωντανόν χαρτίν εμουν! Με τ’ εσέν’ ζει η μνήμη τη γενοκτονίας.

Σοφία

Ζει, άμον έναν νόταν απέσ’ ’ς σο ρέκβιεμ.

Η Άννα, μη μπορώντας να συγκρατηθεί άλλο, αγκαλιάζει τη Σοφία ενώ ο Ιωάννης έρχεται κοντά της.

Γιάννες

Εάν επόρναμε ’κ’ έρχουμ’νες κι άλλο αγλήγορα…

Σοφία

Εσείς πουλόπα μ’ πρέπ’ να ζήτεν. Πολλοί ανθρώπ’ εγνώρτσαν μανάχον το θάνατον.

Μάρκον

Άμαν ατώρα θέλ’νε με το ζόρ’ να βάλ’νε ’ς σο τσιμίδ’ν εμουν τ’ ανάσπαλμαν.

Σοφία

Βγάζοντας μια κραυγή. Γιοχ! ’Κι’ θα περάν τ’ ανάσπαλμαν!

Μάρκον

Αρ’ ατότε θεία πολλά παρακαλώσε, βόηθα μας!

Σοφία

Ντο πρεπ’ να ευτάγω;

Λουκάς

Να λες μας έναν έναν όλα όσα εγένταν ατότε.

Σοφία

Ψαλαφάτ’ εμέν’ να ζω ξάν άλλο μίαν τον θάνατον… Σιωπή.

Η σιωπηλή φιγούρα σκύβει και της ψιθυρίζει μία λέξη στο αυτί. Οι άλλοι περιμένουν την αντίδρασή της.

Θα ευτάγ’ α άμα με έναν όρο.

Ματθαίον

Θα ευτάμε θεία Σοφία ότι θέλτς.

Σοφία

Θέλω παιδία να μην σταματάτε τον αγώνα ντ’ ευτάτε, να ευτάτε τον ’κι’ υστερνά, όντες αποθάνω. Σιωπή. Απ’ οσήμερον θα είστουν τ’ εμόν η μνήμη.

Άννα

Εσύ πα θεία θα είσαι η ανθρωπίαν εμουν.

Σοφία

Πότε θέλετε ν’ αρχινούμε;

Γιάννες

Όσον ντ’ επορούμε κι άλλο αγλήγορα.

Σοφία

Αρ’ ατότε ας αρχινούμε απ’ οσήμερον.

Κάνει νόημα στη σιωπηλή φιγούρα που βγαίνει από τη σκηνή αμέσως.

Σιωπή.

Κανείς δεν τολμά να παρέμβει. Όλοι αναμένουν την επιστροφή της.

Σιωπή.

Η σιωπηλή φιγούρα επιστρέφει τυλιγμένη μ’ ένα τεράστιο μαύρο ύφασμα. Το σέρνει με κόπο. Όλοι οι άλλοι σηκώνονται. Συνεχίζει να προχωρεί ατάραχη και απερίσπαστη. Τελειώνει έχοντας καλύψει  όλη τη σκηνή με αυτό το μαύρο ύφασμα.

Σοφία

Αρ’ αδαπάν’ ’ς σο πανίν είν’ γραμμένα ούλα τα ονόματα π’ εθανατώθαν α σην γενοκτονίαν. Μόνον τ’ εμόν ’κ’ ευρίεται. Χρόνος. Επάρτ’ ατό παιδία μ’, απ’ ατώρα κι επεκεί τ’ εσέτερον έν’. Ατό που θα ψαλαφώ απ’ εσάς έν’ να μη ανασπάλλετέ μας γιατί όλεν κι όλεν ατό το μαύρον το πανίν είμες.

Καθένας με τη σειρά του σηκώνει το μαύρο ύφασμα. Η σιωπηλή φιγούρα προχωρεί και βγαίνει από τη σκηνή. Βαδίζει ανάμεσα στο κοινό. Όλη η ομάδα την ακολουθεί προσπαθώντας με κόπο να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Βγαίνουν από τη σκηνή αφήνοντας τη Σοφία μόνη.

Θεέ μ’, ατώρα π’ εποίκα το χρέος – ι – μ’, έπαρ’με σουμά σ’.

Γέρνει το κεφάλι και κλείνει τα μάτια. Η σιωπηλή φιγούρα συνοδευμένη από την ομάδα επιστρέφουν και την ξαπλώνουν κάτω στο πάτωμα, σκεπάζοντάς την με το μαύρο ύφασμα. Γονατίζουν όλοι.

Σκιά.

Σκοτάδι.

Μαύρο.