Όπως το ευρωπαϊκό σύνταγμα είναι η πιο θετική αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα τα δυναμικά κράτη μέλη τού δίνουν τη μεγαλύτερη προτεραιότητα. Έτσι η Γαλλία π.χ. που θέλει να περάσει το δημοψήφισμα στο πρώτο εξάμηνο του 2005 και δεν είναι εντελώς σίγουρη για το αποτέλεσμά του, προσπαθεί με έναν παιδαγωγικό τρόπο να διαχωρίσει το ευρωπαϊκό σύνταγμα με την ανατολική υποψηφιότητα διότι η κοινή γνώμη έχει την τάση να τα συσχετίσει. Και το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία με έναν έμμεσο τρόπο. Θεωρώντας λοιπόν ότι είναι το πιο σημαντικό και θετικό αποτέλεσμα, οι ευρωπαίοι διπλωμάτες καθυστερούν την οριστική τους απόφαση όσον αφορά στο ανατολικό ζήτημα για να είναι πιο ελεύθεροι. Επιπλέον όπως βλέπουν γενικά αρνητικά την υποψηφιότητα της Τουρκίας, το κόστος της έλλειψης οριστικής απόφασης είναι ελάχιστο σε σχέση με το κόστος της μη ύπαρξης του ευρωπαϊκού συντάγματος. Με αυτόν τον τρόπο όμως το ευρωπαϊκό σύνταγμα λειτουργεί ως πρόσχημα μιας παθητικής στάσης σε σχέση με την ανατολική υποψηφιότητα. Έτσι οι χώρες που έχουν λόγους να είναι αρνητικές ως προς αυτήν την υποψηφιότητα όπως είναι η Κύπρος, η Ελλάδα, η Γαλλία, η Γερμανία αλλά και η Αυστρία αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν το βέτο, η κάθε μια για να εξασφαλίσει τους δικούς της σκοπούς. Και από την άλλη μέσα σε αυτό το παθητικό πλαίσιο αδράνειας, η Αγγλία επανέρχεται με δυναμικό τρόπο για τα δικά της συμφέροντα και όχι μόνο, ως εγγυήτρια δύναμη για να τροποποιήσει τα δεδομένα συνδυάζοντας και την ημερομηνία με τη μέλλουσα προεδρία της. Και έμμεσα είναι πάλι το ευρωπαϊκό σύνταγμα που λειτούργησε ως καταλυτικό στοιχείο. Επιπλέον σε μερικούς μήνες όλοι θα ασχολούνται ειδικά το πρώτο εξάμηνο με το ευρωπαϊκό σύνταγμα άρα οι πιέσεις που θα πρέπει να ασκηθούν πάνω στην ανατολική υποψηφιότητα όχι μόνο θα καθυστερήσουν αλλά στην ουσία δεν θα υπάρχουν. Όλη η ενεργοποίηση της υπόθεσης θα γίνει στο δεύτερο εξάμηνο.

Παράλληλα η Κύπρος θα είναι σε δυναμική αλλά και επίκινδυνη φάση σε όλη αυτήν την περίοδο εφόσον θα υπάρξουν κινήσεις για να βρεθεί μια λύση που θα διευκολύνει τη θέση της Τουρκίας έτσι ώστε να μην αναγκαστεί να απορρίψει την αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος. Στην ουσία θα παιχθεί και πάλι ένας σκληρός αγώνας ακόμα και αν είναι στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Σε αυτόν τον αγώνα θα υπάρχουν δυστυχώς πολιτικές σκοπιμότητες που θα αποτελέσουν ένα ριψοκίνδυνο ναρκοπέδιο για όλη την τακτική που πρέπει να ακολουθήσει η επίλυση του κυπριακού, και αυτό με ελάχιστες συμμαχίες εφόσον το δυναμικό πεδίο θα είναι το ευρωπαϊκό σύνταγμα που θα λειτουργεί ως πρόσχημα αδράνειας.