Αν και η εθνική αντίσταση δεν είναι γενικά φυσιολογική, εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα στους λαούς με ελάχιστο πληθυσμό. Αυτή η συχνότητα είναι ενδεικτική και συσχετίζεται με την ύπαρξη γενικευμένης οργάνωσης. Η οργάνωση που είναι αναπόφευκτη στους λαούς με μεγάλο πληθυσμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιο εύκολα από τον εχθρό μέσω της δικτύωσης που θα αναπτύξει. Ενώ η απώλεια οργάνωσης μετατρέπει το πεδίο σε μη συμβατικό αγώνα. Το μέγεθος όμως του πολιτικού συστήματος δεν προέρχεται μόνο από το μέγεθος του πληθυσμού, κάποτε το χρονικό διάστημα αρκεί. Πιο συγκεκριμένα όταν μια κατοχή διαρκεί δεκαετίες είναι φυσιολογικό να οργανώνεται μία παράλληλη ζωή που δεν ασχολείται με την εθνική αντίσταση. Συνεπώς κάθε κίνηση που ανήκει όντως στην εθνική αντίσταση θέτει εξ ορισμού αυτήν τη ζωή που είναι μία μορφή επιβίωσης, σε κίνδυνο διότι ανατρέπει τα δεδομένα όχι μόνο του εχθρού αλλά και της ίδιας της κοινωνίας που δεν διεκδικεί τα ανθρώπινα δικαιώματά της. Το πολιτικό σύστημα οργανώνει αναγκαστικά ένα πλαίσιο συμβιβασμού για να διατηρήσει την παράλληλή του εξουσία σε σχέση με το κατοχικό καθεστώς. Αποφεύγει λοιπόν να εμπεριέχει κάθε αντιστασιακό στοιχείο και με την πάροδο του χρόνου το μόνο πράγμα που καταφέρνει είναι να πείσει την ίδια του την κοινωνία ότι στην ουσία δεν υπάρχει πρόβλημα με την κατοχή εφόσον δεν επηρεάζει την τοπική οικονομία. Η οικονομία όμως δεν είναι το παν για έναν λαό. Ή μάλλον μπορεί και να χρησιμοποιηθεί με έναν διαφορετικό τρόπο και να ενισχύσει την εθνική αντίσταση δίχως αυτό να σημαίνει ότι ο λαός πρέπει να υποστεί ένα κόστος. Διότι το πραγματικό κόστος θα το υποστούν το παιδιά, δηλαδή η επόμενη κοινωνία που θα βρεθεί με μία διαφορετική χώρα δίχως μνήμη. Γι’ αυτόν τον λόγο το πολιτικό σύστημα αφοπλίζει κάθε κίνηση μνήμης με το πρόσχημα του ψυχολογικού τραυματισμού. Όμως ο λαός που ξέρει μόνο από ευκολίες και έχει ξεχάσει κάθε πληγή, δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιστορία του και είναι καταδικασμένος ισόβια. Κατά συνέπεια όταν λόγω συγκυριών και ανθρώπων μια αλλαγή φάσης διαμορφώνει ριζικά τα δεδομένα της κοινωνίας όσον αφορά στην ιστορία του, το πολιτικό σύστημα κάνει κάθε προσπάθεια για να ξαναβρεί την ισορροπία του ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι αποδέχεται την καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλο το σύστημα ενεργοποιείται όχι εναντίον του εχθρού που περιορίζεται και αυτός σ’ ένα πλαίσιο συμβιβασμού, αλλά εναντίον κάθε αντιστασιακού στοιχείου, το οποίο με την ύπαρξή του ανατρέπει τη δοσμένη ιεραρχία. Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσει αυτό το φυσιολογικό φαινόμενο για να αποφύγουμε τις επικίνδυνες επιπτώσεις του. Διότι ένας λαός ακόμα και μικρός δεν είναι άξιος να υπάρχει αν δεν αντιστέκεται!