Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ακόμα κι η ζωή! [Χρόνος]

Το επιχείρημα του Καρτέσιου δεν αρκεί. [Σιωπή]

Πρέπει πρώτα να υποφέρουμε για να υπάρχουμε. Μα τότε γιατί να υπάρχουμε;

Ποιος είναι ο σκοπός ;

Ο θεός; [Χρόνος] Όχι! [Χρόνος] Έχει ήδη αυτοκτονήσει… [Σιωπή]

Έχουμε μείνει πάλι μόνοι…

Ο άνθρωπος; [Χρόνος] Όχι! [Χρόνος] Τον δολοφόνησε η κοινωνία!

Τι μας μένει τότε;

Είμαστε ένα τίποτα… Ούτε καν το τίποτα… Ένα τίποτα μόνο. [Σιωπή]

Μα αυτό το τίποτα μπορεί να κάνει το παν!

Ελπίδα; [Χρόνος] Όχι! [Χρόνος] Ανάγκη!

Ναι! Ανάγκη!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Όλα είναι ανάγκη. [Χρόνος]

Για ποιον όμως;

Εμείς δεν είμαστε. Ποιος είναι;

Αυτός που έχει; [Χρόνος] Όχι! [Χρόνος] Αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει.

Κι η ανθρωπότητα;

Είμαστε στα κενά της. [Χρόνος]

Είμαστε τα ακραία σημεία της πολλαπλότητας. Οι ιδιομορφίες! [Σιωπή]

Μόνοι εξ αρχής.

Μελλοθάνατοι.

Ζούμε για να πεθάνουμε.

Εν αρχή ο θάνατος.

Πρέπει πρώτα να πεθάνουμε. Μόνο έτσι θα κερδίσει η μνήμη τον αγώνα.

Τον αγώνα της λήθης.

Η μνήμη είναι κομμάτι της ανθρωπότητας καρφωμένο μες στη νοημοσύνη μας.

Και η νοημοσύνη στο μηδέν.

Τελεολογία της οντολογίας μας.

Είμαστε το τέλος μας.

Πολυκυκλικό σύστημα. Αυτό είναι το νοητικό σχήμα.

Και το σημείο αναφοράς ένα. [Χρόνος] Η ανθρωπότητα.

Τίποτα άλλο; Όχι, τίποτα.

Μα ποιος θα ακούσει το μήνυμα; Έχει νόημα; Έχει αυτό που θα του δώσουμε.

Η ανταπόκριση του μηδενός.

Δίχως εξωτερική κρίση.

Είμαστε ελεύθεροι. [Χρόνος] Ελεύθεροι διότι μόνοι. [Σιωπή]

Με την ελευθερία, το έργο δημιουργεί το ον.

Για την αναγκαιότητα!

Τίποτα άλλο.

Πρέπει ν’ ακούμε τους νεκρούς… [Σιωπή]

Ultima voce !