Πάνω στη σκληρότητα της πέτρας,
γαλάζια σαν θάλασσα,
βυθίστηκε το δέντρο της ζωής.

Οι κόμβοι του κορμού του έκλαιγαν
όσους είχε δει και χάσει
και δεν μπορούσε να ξεχάσει.

Δεν έλεγε τίποτα
μα όλη του η μνήμη
φώναζε μόνο μια λέξη:
Υπάρχω !