Όσον αφορά στο κυπριακό έχει μεγάλο ενδιαφέρον το κατά πόσο ο καθένας έχει μια άποψη. Δίχως κανένα σοβαρό στοιχείο ή επιχείρημα, ο κάθε Κύπριος κι ο κάθε Έλληνας μάς εξηγεί το πόσο αγωνίζεται δίχως όμως αποτελέσματα. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Κι ενώ πλησιάζει η επέτειος της εισβολής, ο καθένας οργανώνεται για το καλοκαίρι του και ειδικά για τον αγνοούμενο μήνα, τον Αύγουστο. Ακόμα και το σύνθημα Δεν ξεχνώ από μαχητικό που ήταν και που πρέπει να είναι, σιγά σιγά γίνεται παραδοσιακό και γραφικό. Το να ασχολείται ένας Κύπριος για την απελευθέρωση της πατρίδας του, έχει ήδη γίνει θέμα συζήτησης. Ενώ ο μοντέρνος πολίτης το έχει ξεπεράσει ως πρόβλημα. Όλο το κοινωνικό πλαίσιο της καθημερινότητας εξουδετερώνει κάθε προσπάθεια που επιδιώκει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Για τον μοντέρνο πολίτη, που έχει και άποψη βέβαια, οι αγνοούμενοι είναι όλοι πεθαμένοι, οι εγκλωβισμένοι είναι αγνοούμενοι και οι πρόσφυγες έγιναν πλούσιοι. Το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτές οι ιδέες δεν ισχύουν. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ένας ξένος ακούει αυτές τις ηλιθιότητες που διεκδικούνται κιόλας, πώς μπορεί να συμβάλει στον αγώνα της απελευθέρωσης της Κύπρου; Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Πρέπει και εμείς να πρεσβεύουμε τις αξίες που μας χαρακτηρίζουν. Κάθε κίνησή μας είναι ένα ίχνος της προσπάθειάς μας, του αγώνα μας. Μπορεί να φανούμε γραφικοί, αυτό όμως δεν πρέπει να μας ενοχλεί ούτε να μας αγγίζει. Ακόμα και οι επαναστάτες της κατεχόμενης Ελλάδας ήταν γραφικοί, ήταν όμως και απαραίτητοι. Το έργο μνήμης που χρειάζεται ο κυπριακός λαός δεν ανήκει μόνο σε μερικούς ήρωες, ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι για να μην τα παρατήσει η ανώνυμη μάζα που δεν συνειδητοποιεί ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει ολόκληρο σύστημα οργανωμένης προπαγάντας που δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων, που δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ποντίων, που δεν εξουδετέρωσε με τη μέθοδο της αλλοίωσης του πληθυσμού την Ίμβρο και την Τένεδο, που δεν έκανε εισβολή στην Κύπρο αλλά που προστατεύει τα δικαιώματα των αδερφών της. Δεν μπορεί η απλή αδιαφορία να τα βγάλει πέρα με μια επεκτατική τακτική. Χρειαζόμαστε στρατηγικές κινήσεις σε υψηλό επίπεδο αλλά και συντονισμένες κινήσεις στη βάση. Κάθε πολίτης της Κύπρου είναι ένα κομμάτι της Κύπρου. Και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη βίαιη εισβολή και την παράνομη κατοχή είναι αντιπροσωπευτικός του όλου αγώνα. Η καθημερινότητα που πνίγει την ιστορία μέσα στη λήθη πρέπει να αντιμετωπιστεί ως σύμμαχος του εχθρού μας διότι τη χρησιμοποιεί για να περάσει τα δικά του μηνύματα στους ξένους. Αν δεν υπήρχαν οι προσφυγές μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ποιο ξένο κράτος θα είχε επιβάλει στους πολίτες του να μην αγοράζουν παράνομα σπίτια στα κατεχόμενα; Αν δεν δείχνουμε την πληγή που προκαλεί σε μας η κατεχόμενη γη μας, ποιος ξένος θα την κατανοήσει; Είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον μας και αυτό καθορίζεται από τις κινήσεις μας στο παρόν.