Αν και τα σημεία στίξης ανήκουν στις άδηλες σχέσεις του Μουσόπουλου είναι ενδεικτικά από μόνα τους. Οι στίχοι είναι ελεύθεροι και απλοί και μάλλον γι’ αυτόν τον λόγο αγγίζουν τον αναγνώστη:

άλλος έτσι
άλλος αλλιώς
όλοι πεθαίνουν

Ο Μουσόπουλος δεν αναζητά ρυθμό ή μέτρο, είναι στο πλαίσιο της σημασιολογίας. Χρησιμοποιεί το παράδοξο με τον δικό του τρόπο. Δεν είναι επικό, ούτε ηρωικό. Δεν υπάρχει μάχη, μόνο θάνατος:

πέθανε για ν’ αναστηθείς
κράτα το χέρι σου γροθιά
το στόμα να βουλώσεις.

– ό,τι κι αν γίνει έρχεται
το αύριο

Η σχέση με τον χρόνο είναι ουσιαστική. Επανέρχεται και δεν έρχεται μόνο. Υπάρχει και το κοινωνικό στοιχείο που αντιμετωπίζεται άδηλα:

έφυγα πριν από χρόνια
σ’ ένα μέλλον άπιαστο
εσύ κολλημένος στις
λάσπες
μιας ακαταξίωτης πραγματικότητας

Δεν διαχωρίζει την πραγματικότητα με την καθημερινότητα, δυστυχώς. Η καθημερινότητα είναι κυρίαρχη κι ο ποιητής δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Μπορεί μόνο να εκφράσει την αγανάκτησή του. Δεν βλέπει φως:

χτύπα στο πρόσωπο το φως
ήλιε που βγαίνεις
κι άγουρους αφήνεις τους καρπούς
ότι και συ
στην ώρα σου δε βγαίνεις
δεν προκάμεις
κι αν θα σ’ αφήσουν για να βγεις
πάλι σκοτάδι θα ’βρεις

Όλος ο πόνος μέσα σε αυτά τα αόρατα σημεία στίξης καθορίζει τις λέξεις και τις φράσεις. Ο ποιητής καταγράφει δίχως ελπίδα αλλαγής δίχως διέξοδο. Ο Μουσόπουλος δείχνει το αδιέξοδο, άφοβα όμως. Συνειδητά βαδίζει στην ερημιά της σκιάς. Δεν υπάρχει φως, μόνο σκοτάδι. Κι ας σβήνει κι ας πεθαίνει είναι και αυτός μια λάμψη.