Υπάρχουν και άνθρωποι.
Όχι μόνο δουλέμποροι.
Όμως δεν είναι εκείνοι που νομίζουμε.
Δεν έχουν απαραίτητα τα ονόματα που ξέρουμε.
Ούτε το ίδιο χρώμα.
Δουλεύουν όμως εδώ.
Μέσα στη σιωπή της γλώσσας.
Απλά υποφέρουν.
Βέβαια δεν τους έχουμε για τίποτα.
Μόνο για τον μόχθο.
Λέμε ότι δεν πονούν
για να μη μας κουράζει ο κόπος τους.
Λέμε ότι δεν μιλούν
γιατί δεν ξέρουν τη γλώσσα μας.
Και τους αφήνουμε να πεθαίνουν.
Γι’ αυτό οι άνθρωποι είναι τόσο λίγοι
και οι δουλέμποροι τόσο πολλοί.