Η έννοια της παραβίασης στον τομέα της γεωστρατηγικής είναι πολύ γνωστή διότι μερικά κράτη τη χρησιμοποιούν για την προώθηση της εξωτερικής τους πολιτικής. Ενώ η παραβίαση αποτελεί μια παρανομία εξ ορισμού, η εξαντλητική της χρήση από επεκτατικές χώρες την τροποποίησε έτσι ώστε να παρουσιάζεται ως ένα σύνηθες φαινόμενο. Το πρόβλημα της παραβίασης δεν είναι όμως η παρανομία μα η αντιμετώπισή της. Η χρήση της επιτρέπει γρήγορες αλλαγές με τη μέθοδο του de facto, πολύ πιο γρήγορες από κάθε διπλωματική διαδικασία. Επιπλέον όπως το μέτωπο της διαπραγμάτευσης αλλάζει ριζικά μετά την παραβίαση, υπάρχουν νέα διπλωματικά ανοίγματα. Συνεπώς όλος ο προβληματισμός επικεντρώνεται στην άμεση αντιμετώπισή της και όχι στις νομικές διαδικασίες που θα υπάρξουν εκ των υστέρων.

Η αντιμετώπιση της παραβίασης πρέπει να γίνεται το συντομότερο δυνατόν. Ο χρόνος λειτουργεί, τουλάχιστον γεωστρατηγικά, πάντα υπέρ του παραβάτη. Διότι αυτός ανοίγεται και αλλάζει τα δεδομένα που επιτρέπουν πια την ανάπτυξη νέων στρατηγικών, οι οποίες αντιμετωπίζονται ακόμα δυσκολότερα. Η παραβίαση συνδυάζεται φυσιολογικά αν και αντίστροφα, με την έννοια της αξιοπιστίας. Όλο το θέμα των συνόρων ενός κράτους ή της διοίκησης μιας περιοχής, βασίζεται πάνω σε αυτήν την έννοια. Διότι αν δεν μπορείς να κρατήσεις τις θέσεις και δέχεσαι μια παραβίαση, τότε αναγκαστικά θα υποστείς και άλλες εξαιτίας της έλλειψης αξιοπιστίας. Αυτό το γενικό πρόβλημα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για μια ειρηνευτική δύναμη η οποία δεν υπάρχει de facto δίχως την έννοια της αξιοπιστίας. Στην καλύτερη περίπτωση από στρατιωτική δύναμη μετατρέπεται σε αστυνομική δύναμη η οποία λειτουργεί μέσα στον χώρο του ΜΕΤΑ και όχι του ΠΡΙΝ. Ενώ στη στρατηγική, η ανικανότητα της λειτουργίας στον χώρο του ΜΕΤΑ είναι καταδικαστική. Η πολεμολογική έννοια της δομής καταρρέει.

Η ειρηνευτική δύναμη που υπάρχει στην Κύπρο έδειξε κατά καιρούς ότι δεν εξασφαλίζει την ειρήνη. Όμως με τις νέες παραβιάσεις που υπάρχουν εκ μέρους των Τούρκων στρατιωτών αποδεικνύεται ότι δεν είναι ούτε οντότητα δύναμης. Στην ουσία η έννοια της παραβίασης σε αυτόν τον χώρο σε συνδυασμό και με την εισβολή και με την κατοχή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει de facto το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων. Η Κύπρος ως ευρωπαϊκή οντότητα δεν έχει πλέον ανάγκη από αυτό το αναξιόπιστο σύστημα. Ως πλήρες κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει πια κανένα όφελος από αυτό το σύστημα το οποίο δεν επαρκεί. Οι δυνατότητές του μειώνονται με την πάροδο του χρόνου και είναι αναπόφευκτο ότι η αναξιοπιστία του μπορεί να προσφέρει μόνο και μόνο νέες υλοποιήσεις εκ μέρους του κατοχικού καθεστώτος. Πρέπει να εισχωρήσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στον τομέα της νέας διαπραγμάτευσης των ευρωπαϊκών δεδομένων. Αλλιώς θα υποστούμε τις προβλέψεις της στρατηγικής που σε περιπτώσεις τέτοιου είδους είναι πάντα ριζικές. Η ευρωπαϊκή μας οντότητα δεν επαρκεί, πρέπει να αποδείξουμε τώρα και τις ευρωπαϊκές μας ικανότητες.