Εθωρούσαν μας οι γέροι και πάλι
μετά τον δεύτερο θάνατο
και ζούσαν μέσα από το βλέμμα μας.
Ήταν μόνοι τους όλη τη ζωή
με συντροφιά τον αγνοούμενο.
Όμως τώρα είμαστε δαμαί,
μόνοι κι εμείς αλλά μαζί τους
για να μοιράσουμε το χαμόγελο
του μελλοθάνατου που απεβίωσε.