Πάνω στην ερημιά του πίνακα, 
η φαντασία ήταν ανίκανη. 
Η κοινωνία είχε θάψει όλους τους ανθρώπους 
και φαίνονταν μόνο τα κεφάλια τους 
που έσπαζαν κάτω από το βάρος του φωτός. 
Δεν υπήρχε πια ούτε ανθρωπιά 
ούτε ανθρωπότητα. 
Ήρθε όμως ο ωκεανός 
και τα κεφάλια ήπιαν και πάλι 
το απαγορευμένο γαλάζιο.