Ήταν άπονη η ζωή και γλυκός ο θάνατος 
για τα μαύρα περιστέρια 
κι όμως πετούσαν πάνω 
στην πόλη της μοναξιάς. 
Δεν ήθελαν αγάπη ούτε στοργή 
μόνο κομμάτι ψυχής 
για να δουν και πάλι 
τον απαγορευμένο ουρανό. 
Με σπασμένα φτερά 
άντεχαν τα βάσανα της κοινωνίας 
για να ζήσουν οι άνθρωποι 
την ελευθερία του πάθους.