Εκεί στο Μοναστηράκι

όπου η ανατολή αγγίζει τη γη μας

θέλουμε ν’ ακούσουμε και πάλι

τις χορδές του χρόνου.

Τότε το λάδι θα γίνει χρώμα

και οι πληγές, στιγμές αθανασίας.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να ζήσει

ο ανύπαρκτος λαός

και να πεθάνει

η ανθρωπιά.